Өлең, жыр, ақындар

Менің Қарқаралым!

  • 16.11.2020
  • 0
  • 0
  • 946
(Поэма-панорама)

«О, туған жер, алтын діңгек босағам»
Қ. Аманжолов

Кеудемді тіліп тұңғышта жұтқан оттегім,
Шыр ете қалып, шынарың болып көктедім.
Аршаңның иісі аластап сәби тәнімді,
Шілдесуымды жаңбырмен құйған көктемім.

Жусаннан болды жаялығым мен жамылғым,
Қарағай іші тас жарып шыққан тамырмын.
Күлкімді Күнге сүйгізіп,
Ұйқымды Айға бақтырған –
Көзіндей анау шағырдың.

Туған жерімнен жаралған мынау тас тәнім,
Қасымнан кейін төбелі менмін қасқаның.
Қарқаралымның таулары сынды өр кеуде,
Содан ба екен, сорасын төккен аспаным.

Кірпігім менің қарағайлардың қылқаны,
Ән айтсам оным: тау менен заңғар бұлт әні!
Қарқаралыдан ақындар туса алапат,
Әкімдер тумас,
(Туса олар өзін құртады!)

Жүрегім менің бүлкілдеп бұлақ көзіндей,
Ел менен жердің сүйемін бәрін өзімдей.
Қарқаралым бірақ, қарт анам сынды,
Алаңдап,
Мені ойлап жатқан көз ілмей.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ана

  • 0
  • 0

Ана,
Мен сенің білегіңде ұйықтадым,
Әлдиің әлі күнге сүйікті әнім.
Тасқа басқан таңбадай,

Толық

Балығың мылқау

  • 0
  • 0

Балығың мылқау,
Халығың момын, Беталыс*,
Ақиқат дейтін ауылдың сенен шеті алыс.
Зымыран саған запыран құсып кетіп ед,

Толық

Қазыбек баба рухына

  • 0
  • 0

Қаз дауысы қалықтап,
Қыдырдай боп қадірі,
Алатаудай заңғарым,
Заманынан зады ірі.

Толық

Қарап көріңіз