Қарқаралы

Қарқаралы,
Қазылық,
Шөккен нарым,
Қара орманым – тау киген шекпен қалың.
Басыңнан бұлт кетпеді мен қайтейін,
Ойымда ойнақ салып от пен жалын.

Төбесі Қазылықтың мұнартады,
Тасы да тарғыл біткен, шұбар тағы.
Қарқаралы дегенде дәйім дайын,
Қияметтің құр кетпес қыл арқаны.

Кеуде кекке, жаным ал мұңға бөгіп,
Айқай салғым келеді шыңға келіп.
Сары уайым шәйірдің еншісінде,
Сары алтынын қу менен сұмға бөліп.

Қиял қанат не керек ұшпағасын?
Қияны ойлап сұңқардай сұстанасың.
Қасымның шерлі өлеңін оқи берем,
Мәдидің айта берем «Үш қарасын».

Қара бұлт желіні сыздап ыңыранып,
Мөңірейді шыңыңа шығып алып.
Бұлт астында бүркеніп ғұмыр кешкен,
Мінезіңнен айналдым Ұлы халық!

---