Өлең, жыр, ақындар

Дәрмен

  • 16.03.2021
  • 0
  • 0
  • 818
Елеусіздеу бір шоқы
Тау деуге де болады,
Аласартқан адамға –
Қоңырайған бір төбе,
Шау деуге де болады...
Дәрмен жиып бардым да
Күнгейіне сол таудың
Қадап келдім қос шыбық,
Мұнар басқан шоқыға
Жан бітіріп, қосшы ғып.
Қос шыбықтан келер жыл
Терек өсті балауса.
Жапырағы жайқалса,
Жыл аралап қос терек
Көзге ілінер, айтарға.
Алғашқы жыл суардым,
Күйбең қағып, ермек қып.
Тамырланса қос шыбық
Нәр сіңірсе, тереңнен,
Мен ақ-адал терлеппін!
Табиғаттың бермесін,
Тайталасып сараңнан
Тартып алса, бермес кім?
Жер-анасы еміренсе,
Суалта алмас енді ешкім.
Қоңырқайлау биікке
Сән әкелді тіршілік,
Ұя салды келер жыл
Әлдеқайдан ұшып кеп,
Жез таңдайлы жыршы құс.
Ішің сезіп отырса,
Несін айтам ұзартып,
Әңгіменің төркіні –
Мұнар басқан тауда еді,
Қос шыбықтан тараған
Балауса бір бауда еді.
Жер томпағы төбе көп,
Сөз етті екен несіне
Шоқы, төбе, тау атап?
Қос шыбықтан кетер ме,
Орман тарап, бау атап,
Дей көрмеңіз, құрақ кіл,
Бір жасыған өмірдің
Хикаясын құлаққа іл.
Қоңырайған сол шоқы
Көңіл шыңым болатын,
Көңіл шыңның мұнары
Өмір сызы болатын,
Қоңырайып тұрмағы
Көңіл сызы болатын.
Көңіл шыңға әупірім,
Тал еккенім талаппен
Өлермендік іс еді.
Сол көшеттің бірі - Мән,
Екіншісі - Сән деген...
Дәрмен берген күш еді.
Құлазыса көңіл шың,
Мән азайып, сән кетсе,
Төңірегің тіс жарып,
Сөз ете алар көше тек...
Дәрмен жи да, сол шыңға
Шыбық шаншы, көшет ек!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мүмкін өзім...

  • 0
  • 0

Жәудіресем, жәудіреген шығармын,
Қайғы оранып қамыққан сәтте,
Қара орманым өртеніп, тарыққан сәтте,
Жалғызсырап жабығып,

Толық

Қызыл су мен ыбырсу

  • 0
  • 0

Ойға барсаң - мұз бетінде қызыл су,
Сорға барсаң - тастап кеткен тұзын су,
Тауға келсең, бүгін-ертең еритін,
Селдетпекке дайындайды мұзын су.

Толық

Жыландыға барғанда...

  • 0
  • 0

Қыз ерітер жүректен мұзды деуші еді,
Жылатуға болмайды қызды деуші еді,
Сағынышпен келгенде қыз төркінге
Сыбағасы сақтаулы тұрды деуші еді.

Толық

Қарап көріңіз