Құралай қайғысы

Берен дүзде бөртіп жусаң қынажай,
Жеткен мәуірт көктем жерге шыдамай.
Бесқонақтың ықтап жаңбыр, қарына
Тұрды жалғыз жас босанған құралай.
Жаратпай-ақ жауыз етіп Жасаған,
Жан біткенге неге осы қас адам?
Киік отын күйсеп турған Ананы
Атып қалды бір қансүрек есалаң.
Дәл тимеді атылған оқ. Садаға!
Көзді шарпып, кетті лағып далаға.
Тұра қашты құла дүзге құралай,
Жолатпайын деп дажалды балаға.
Беті ауған жақ — меңіреу, мылқау маң дала.
Безіп берді, түкті көрмей қаңғалап.
Кете берді; естіледі тек қана
Бишараның даусы ғана маңыраған.
Маңырай-маңырай қу далада маңып жүр.
Бір жүгіріп, бір жығылып лағып жүр.
Тебіндеген теңбіл көктің үстінде
Қос емшектің ақ уызы тамып жүр.
Жиі-жиі сүрінеді көз көрмей,
Жүгіретін қауқары жоқ өзге елдей.
Кең танауын керіп желге тосады,
Жалғыз жатқан лақтың исін сезгендей.
Қаңғи берді сүріне де қабына,
Жеткісі кеп жетім қалған лағына.
Бейуақ бір сәт шалып қалды қулағы
Сәби даусын жатқан жақын маңырап.
Тапты ақыры. Басты мауық, наласын;
Иіскеді-ай құшырлана баласын.
Соқыр сорлы мекіреніп лағына
Тоса берді дертіп келген мамасын.

---