Ештеңеге көңілім тұрақтамай

Ештеңеге көңілім тұрақтамай,
Сезімімнің елігі лақтамай.
Қызықтырмай жүр мені көктемдегі
Бүршігінен бал тамған шуақ маңай.
Ештеңем де қалмады бүлінбеген,
Кім боп шығар екенмін түбінде мен?
Сырымды білген жанның көздеріне
Дардай ісім шіркейдей ілінбеген.
Жұбанышым бар менің басқа неңнен,
Аумай қалам кей-кейде тас кереңнен.
Өткен күннің күйесі кетпес деймін,
Өзге өмірді қайтадан бастағанмен.
Атым шығып келеді дәуірлегім,
Бет алысым – көкжиек,
Тәуір дедім.
Кей түндерде кірпігім айқаспайды,
Қайткенменен тағдырым ауыр менің!
Толтыра алмай қойды ғой ортамды әзіл,
Басым батпан,
Көтертпес арқамда зіл.
Осал жерден бір күні оқ қадалып,
Шейіт кетер жандай-ақ қорқам қазір.
Қапырық боп мен үшін барлық алаң,
Шыққанымда биік деп,
Жар құлаған.
Миясынан тазартып бидай жанды,
Қай құдірет қайтарар арды маған?!

---