Көзімнің жасын көл қылып төгіп талай күн

Көзімнің жасын көл қылып төгіп талай күн,
Қара қазанның түп күйесіндей қарайдым.
Тізерлеп тұрып қолымды жайып аспанға,
Өзімді өзім жұлып жеп иттей талаймын.
Туылмай жатып жөргекте жылап қалған ем,
Отызға дейін тентіреп тағы зарлап ем.
Артымнан ерген жөргем де болмай кезінде,
Құдайды керең, естімейді деп қарғап ем.
Өзімнен туған перзентке тіпті қарамай,
Өгей де болсам мәпелеп едім баладай.
Бұрылып маған қарауға бір сәт жарамай,
Жусаң да кетпес бетіме жақты қара май.
Әйелге сосын бетімнің дағын сүрт деп ем,
Көгеріп тұрып сөздерін айтты діттеген.
Сөзімді менің сөйлейтін адам табылмай,
Қауға да басым дауға да қалды бітпеген.
Сосын да барып шырылдап жүрек езілді,
Қарға боп келіп шұқыды әйел көзімді.
Бөтен біреудің мәпелеп қызын өсіріп,
Жалаға жаман құрбандық еттім өзімді.
Кеудемде түк жоқ өшіп бір қалған көріктей,
Санамда түк жоқ, өртеніп кеткен көліктей.
Мәңгүрт боп қалдым, түгіңе, өмір, түсінбей,
Молаға сүйеп дайындап қойған өліктей.

---