Балапан

Біреулермен дүрдараз,
біреулерге айбарлы,
ауламызда бір қораз
жүрді қызыл айдарлы.
Елді ертерек құттықтап,
естілетін қарлығы үн,
Бір дән тапса — қыт-қыттап,
шақыратын барлығын.
Шібилер мен шөжелер
жетіп келсе, тезірек
әлгі дөңді гөзел ер
қоюшы еді өзі жеп.
Соның әзін жалданып,
назар біткен ауып бар,
қалдық-ау деп алданып,
ойламайтын тауықтар.
Апарса да қайда алып,
жас мекиен жар тауып,
үйіріліп, айналып,
жүруші еді бар тауық.
Балапанға мұнысы
жақпады ма — таласты-ау:
— Арамыздан — дұрысы
бұл кәпірді аластау!
Деп, айнала жар салды, —
(бірақ оны кім ұғар),
бүйте берсе —
баршаңды
аш қатырар түрі бар.
Тағы бірі килікті:
— Жүретіндей аты есте,
берейік те билікті
берекелі әтешке!
Ұнамады ол талап,
тауық біткен — жас-кәрі,
Әлгі екеуін ортаға ап,
жүндей түте бастады.
Бірі — кейін, бірі — алда,
қыт-қыттасты даурыға,
Мұндай тобыр тынар ма
жынды қылмай сауды да.
— Мұндай сөзге кім сенер,
тіл тигізіп қоразға!..
— Жемін тауып жүрсе егер —
екеуіне сол аз ба?
— Сыйлау керек тәжін де
өзі емес пе ептінің,
арамызда әзірге
бұдан асып кетті кім?
Шіби шоқып бір кетті,
қыли шоқып бір кетті.
Күркілдесіп,
қыт-қыттап,
салды дейсің дүрмекті.
Батылы бар, батыры,
терсек демей дара дән,
әлгі екеуі ақыры
айдап шықты арадан.
Қалды дейсің аяп кім,
сыздаса да сан еті,
Алғашқыда таяқтың
көп тиетін әдеті.

---