Қара қаншық!

Көрші шалда
бар еді қара қаншық,
Көп үрмейді,
көп итпен жағаласып.
Ұлыған дауысынан оянады,
Ай мен жерді
жалғайтын арақашық.
Қан жүрекке
қалған ба ұйып қайғы?!
Өз тағдырын
өзгеше тұйықтайды.
Бір бекзаттық
қанында қалғаны ма?
Төбетті
менсінбейді, ұйықпайды!
Тауға тартып
кетеді әр ақпанда,
Үйде өскенмен,
тағы қып жаратқан ба?
Тәңірден
жіберілген сырттан шығар,
Абаданның
ұрпағын таратқанға.
Арланмен
тым жақындап аралары,
Емшектері
салбырап оралады.
Жауырыннан
көретін жортқан жолын
Кәрі шалдың
дәл келіп жорамалы.
Күндіз үрмей,
ал түнде ұлыды ма?!
Дөңбекшіді
кәрі шал қылығына.
Сол түні
ту биені жарып жепті,
Жерік болып
іштегі құлынына.
"Көз жазып қалам ба?"
-деп жалғасынан!
Ізім-ғайым
жоқ болды ауласынан,
Иттігі
үйшігінде қалған қаншық,
Соңғы мәрте
үріпті тау басынан.
Қара қаншық
болса да қара басқыр.
Тағы ғой
тағдырына қарамас құр.
Алтайда
ауық-ауық кездесетін,
Осының
ұрпағы ғой қара қасқыр.

---