Шаңырақтың иесі

Әкесіне миятты ұл,
Көп нәрсені үйренген.
«Өскенде әкем сияқты
әке болам», – дейді Ерден.

Ұқсайды өзі түрі де,
Әкесі сәл кәрі, шын.
Қайталайды күніге,
Әкесінің әр ісін.

Әкесі де Ерденге,
Үлкен үміт артады.
Жұмысынан келгенде,
Әңгімеге тартады:

«Ата-анаңның ақылын,
Болашағым деп ұғын.
Жанымнан да жақыным,
Ізбасарым – сен, ұлым!

Бер бүгіннен серт енді,
Сөздің болар киесі.
Сен дейді оған ертеңгі,
Шаңырақтың иесі».

Ізденетін әрдайым,
Сүйсіндірер талабы.
Иіскейді маңдайын,
Арқасынан қағады.

Баласынбай, сүйіне
Өзіменен тең көрген.
Қонақ келсе үйіне,
Қарсы алады енді Ерден.

Емес оған олақ тым,
Жөнін, жолын біледі.
Ізетпенен қонақтың
Сырт киімін іледі.

Сүйсінесің ісіне,
Керек оны үлгі етпек.
Үйге келген кісіге,
Төрді ұсынар құрметтеп.

Алғыс пенен бата алған,
Ісінің жоқ қатесі.
Жолаушылап сапардан,
Оралғанда әкесі

Алақайлап жүгірмей,
Маң-маң басып барады.
– Әке, сендей болдым, – деп,
Маңғаздана қалады.

---