Рухани көсем – пайғамбар

(Ахмет аға туралы толғаныстар)
1.

«Ойламаңдар:
Албырттықтан жетпеді деп шыдамы –
Тағдырына өзге емес, өзі-ақ болды күнәлі».
Жоқ. Ол бізден бұрынырақ, айқынырақ ұққан-ды, –
Құрбандықсыз жеңе алмасын зұлмат атты
дұшпанды!»

Ахмет аға, осынау жолдар саған да ортақ,
Түгелімен арналғандай дер ем сенің өзіңе.
Ұлтың үшін жасқанбастан,
Сен де өлімнің тік қарадың көзіне.

Сенің өтер жолың қиын,
Жүгің-дағы өзгелерден батпан-ды.
Сенің халқың селт етпестен,
Меңіреу ұйқы құшағында жатқан-ды.
Атамекен: жері, мүлкі, –
Келімсекке түгелімен таланып,
Күн кешті ұлтың,
Өз жерінде өзі өгей саналып.

Бодандықты сорлы жұртың, –
Алмаса игі бір жолата мойындап, –
Батыр қайда келімсекті, –
Кері қуар дойырлап?
Кісенделіп айдалды да, –
Күрес бастар батырлар,
Ер орнына қалды кілең, –
Бөрік киген қатындар.
Құрақ ұшып орындайтын, –
Мыс мұрттылар бұйрығын,
Сәбилерше қызықтайтын, –
Байқұтанның жіпке таққан құйрығын.

Түпкілікті ұмытылардай,
Намыс – деген, күрес – деген түсінік.
Меңіреу миллят кетпесе игі, –
Аждаһаның аранына жұтылып?!

Жер ғана емес, сананы да, –
Отарлайтын улы сусын тауыпты,
Жасаған-ай, мәңгүрттену, мәңгүрттену, –
Бәрінен де, бәрінен де қауіпті!

Бөгеу үшін ұлтқа төнген:
Мынау апат – сұмдықты, –
Алдыменен, сылу керек, сылу керек, –
Санадағы құлдықты!
Өзге жол жоқ, өзге жол жоқ, –
Сен осындай келдің батыл тоқтамға,
Халқың үшін жалтармасқа,
Дауылдан да, оқтан да.

Нартәуекел, жау тұрса да,
Найза үйіре анталап,
Қазағыңның келешегін, –
қалмақ болдың өз денеңмен қалқалап!

Ахмет аға, санасының шамшырағы,
Сақаралық сәби сезім қазақтың,
Сені тәңірі мойымастай,
Батпанына халқым деген қасиетті азаптың.
Мешеу елді құз құлаудан, –
Тарихи өрге ауырсынбай көтерер –
Қабырғасы қайыспайтын, –
Қайсар төзім қара нар ғып жаратты!


Ахмет аға, рухани ұлы көсеміміз, –
Халқымыздың өнегелі ардағы.
Келешекті кеңнен болжар, –
Көрегенді кемел ойдың саңлағы.
Ұлы апаттан алып шығар арманның, –
Абзал жолын келді дұрыс таңдағың!
...Жолдар, жолдар, күрес жолы,
Сан бұлтарыс, сан иірім тарамы,
Сен алғашта албырт, аңқау шәкірт көзбен
Сұқтана да, шошына да қарадың.
Елес берді ер бабалар,
Жоңғар, Алтай, Орал таулар асқарында,
Басқыншыдан елін қорғап, –
Таң атырған, кірпік ілмей, ат жалында.

...Кезекті бір иірімде: Кәрі Юлай,
Ер Салауат: жасыл бөрік басында.
Құлағында Башқұрт жыры:
«Ей, бригадир болған ол 22-і жасында...»
Ұқсасты олар әкеңе де,
Албырт мінез, жалын жүрек Ақтасқа,
Ғұмырларын құрбан еткен,
Жұртым – деген ұлы арман мақсатқа!
Неткен ерлік, неткен сымбат,
Ел қорғаны – мақтаныш!
Арманың не, сен осылай,
Халқың үшін шығар болсаң аттанып!

...Кенеттен бір сұмдық сурет,
Селк еттің сен қаның қаша бозарып.
Кісенделген кәрі Юлай, ер Салауат,
Ерін тілік, құлақ, мұрын тоналып.
Жасаған-ай, неткен сұмдық, неткен қорлау,
Рақымсыз, зұлмат, қай заман? –
Зәулім баған, тұрды азамат шегеленіп,
Жанды кірес бағанаға айналған.
Сен шошынып бетті бастың,
Әке рухы қорланбас па намыстан.
«Қоян жүрек жасық па едің,
Туды десем жаудан таймас Арыстан...»
Әруақты әке, тұлпар тартып, дойыр сыйлап,
Жиі-жиі көрінетін түсіңде.
Ал, бұл жолы найза тартты,
Шақшақ ұлы Жәнібек баба пішінде.
Сен найзаға қол созған ең,
Жалт бұрылып, тартып алдың бірақ та,
Шешіміңе тоқтау салған,
Салиқалы үн жетті де құлаққа:
«Сабыр, сабыр, сабыр ұлан,
Ойлан ұлан, барма асығыс үкімге,
Миллят көшін оймен бастар, –
Замананы болжап, жете түсін де, –
Санасына сәуле түсір жұртыңның,
Мезгілі өткен құр найзамен кішірме...»
Елес берді Ыбырай бабаң,
Сом тұлғасы мыңды жеңген
Абайдың, Ой арманы секілденді
Сарыарқада, Шалқып жатқан бейне мөлдір ақ айдын.

Сен мөлдірге шөліркене көз жібердің тамсанып, –
Сусынындай, бүршіктеніп, толыспаған санаңның.
Тыңдай бердің қазағыңның бас ақыны, –
Ұлы Абай өршіл озат арманын, –
Сол арманнан айналып нұр шапаққа, –
Бүкіл қазақ санасына шамшырақ боп маздадың.

...Түрмелерде жас кезден-ақ,
Ұлтың үшін тартсаң да азап мың түрлі, –
Қайыспадың, «ҚАЗАҚ» атты үн тілімен, –
өлі ұйқыдан сен ояттың жұртыңды!
...Зұлмат дәуір жендеттері атты сені, –
Қорғадың деп ұлтты, ұлттық арыңды.
Сұм дәуірмен соттасамыз,
Даулап сенің қасиетті қазақ деген қаныңды!


Тәнің өлді, рухың жарық жұлдыз боп, –
Тәуке, Абылай аспанының, –
Түсіреді арманыңның ақ сәулесін –
Көкірегіне қазақ жастарының.
Тіктің қайта сен аңсаған,
Алашыңның ар байрағын,
Әруағыңмен жебе бізді,
Рухани көсем, уа, әулие пайғамбарым!

---