Абай

Көрдей қара түнек
Бармағымды шайнағам.
Өткен іске өкінумен отырмын,
Сот алдында,
Тура жолдан таймаған.

– Қалғаның ба, мола құсап қаңырап,
Шайқалдың-ау, шалдан қалған шаңырақ!
...Қарап алып кісендеулі қолыма,
Анам отыр шашын жайып, аңырап.

Алыс қашып «арман» деген бір елік,
Тіршілік тұр қабақ шытып, түнеріп.
Сот залының бұрышында тұнжырап,
Жарым көңіл жарым отыр – тірі өлік.

Жарым менің.
Басыңды иіп «ноқтаға»,
Түстің суға, жанып тұрған отқа да.
Саған қояр ешбір кінәм жоқ менің,
Алған беттен таймассың-ау...
Тоқтама!

Ес жоғалтып, тірлік кештім есіре,
Түрме наны – енді тартар несібе.
Мен жайында сыр ашпайсың, білемін,
Алсаң болды, кейде ғана есіңе...

Әттең, әттең, қателік!
Қателігім жарға соқты әкеліп.
Қос құлыным, кешіріңдер әкеңді,
...Қайдағы әке?!
Құн қалды ма, әкелік...

Қос құлыным, арай-нұр,
Рухыңды тек төзімнен қалай біл.
Әкесіне еркелеген балаға
Қарап тұрып, мұңаярсың талай жыл.

...Еш ақылын тыңдамап ем ешкімнің,
Зауалы – осы, тірлік деген бес күннің.
Адалдыққа құшақ ашқан тіршілік,
Қадіріңді енді білдім, кеш білдім...
Ахх!..

---