Түн

Тоңмойын түндер тобарсып,
Түгінен тұлпар тер үгер.
Табағына айдың толған сүт
Аспаннан жерге төгілер.
Кейпіне түннің таңдандым,
Айлы аспан алауытады.
Тәкаппар тұрқы таулардың
Тап-таяу қарауытады.
Ұйқыға өлке шым батып,
Бұйыға түсті шырын бақ.
Құлағын түннің шулатып,
Шегіртке жатыр шырылдап.
Күйттеп күйкі тірлігін,
Шертеді байғыз мұң күйді.
Тұмшалап түгел түңлігін,
Аулақта ауыл мүлгиді.
Сөнбеген шамы сан үйдің,
Ошақта шоғы қоздайды.
Бүлк ете түскен сәбидің
Бесігін ана қозғайды.
Өмірде мынау аз ғана
Қызыққа ешкім тоймайды.
Бақытты, шіркін, бозбала,
Базарын түннің тойлайды.
Әлемді әсем ән билеп,
Ардақтап әуен ғұзырын,
Алып түн қақты әлдилеп,
Адамның асыл ғұмырын.
Құнымды менің түсірме,
Үйретпе, өмір, сараң ғып.
Арбасар түннің ішінде
Жақсылық пенен жамандық.
Пендеге тағы ертесін,
Алладан басқа кім ие?
Ауырлап түннің көрпесін,
Аунақшып жатыр дүние.
Өрт салып көңіл нуына,
Тоңғанға, өмір, жылу бер.
Арқасын күннің нұрына
Аударып тосар жұмыр жер.

1973

---