Өлең, жыр, ақындар

Отызбен сырласу

  • 23.09.2021
  • 0
  • 0
  • 566
Жаныма сыйлап от ізгі,
Алысым түсті жақындай.
Жырлай алам ба отызды
Арындап Тұман ақындай?! (Тұманбай Молдағалиев)
Айып па терең бойласам,
Отызым – кезім сайысар.
Он сегізімді ойласам,
Қабырғам бірақ қайысар.
Көкала көйлек гүл көктем
Кейінде қалды қол бұлғап.
Көсіле шапқан дүрмектен
Кеудемде күй боп толды ырғақ.
Отыздың жүгі тіпті мол,
Айту да қиын ауыр деп.
Оңың мен солың түп-түгел –
Сыйласар аға-бауыр көп.
Отызға жетсем болғаны,
Кетемін деуші ем құлаштап.
Тым жұмбақ екен орманы,
Тауы да биік, тым асқақ.
Алдырмас сырын ол әлі,
Бағамын аңдып әр күні.
Екен ғой тентек бораны,
Және де дүлей жаңбыры.
Найзағай оты көгімде
Тұрады күн-түн жарқылдап.
Мен ойлағандай, тегінде,
Жоқ екен мұнда салқын бақ.
Қақтығыс, күрес бар мұнда,
Бар екен жаншыр салмақ та.
Тереңге сүңгіп алдың ба,
Аласың дереу самғап та.
Қояма-қолтық кеп тұрмын,
Мен жығам, бәлкім, ол жығар.
Менімен құрдас көп құрбым
Отыздың сырын енді ұғар.

1980



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Танабай

  • 0
  • 0

Арбамен құла дүзде қаңғып жүрген,
Арқада Танабайды әркім білген.
Мүгедек – екі аяғы тізеден жоқ,
Қарақшы, қашқын да емес ел бүлдірген.

Толық

Мұхтар аға

  • 0
  • 0

«Мұхтар аға, мықтар аға ерен», – деп
Кеше Қасым толғаныпты тереңдеп.
Әр толқынның өз Мұхтары өзіне,
Мен де жүрдім көптен бері елеңдеп.

Толық

Бозторғайдың жағы талмас

  • 0
  • 0

Өлең өлді деген жанның алдыменен өзі өлген,
Күпіршілік қылғандардың оңбайтынын сезем мен.
Жаратқанның жерге төккен ол­дағы бір зауалы –
Көктен тамшы бұйырмаса гүл ерніне кезерген.

Толық

Қарап көріңіз