Сұрама

Сұрама руымды, қадірлі аға!
Көзімді ашып тұрмын қазір ғана.
Ойыңнан шықпай қалсам –
Өкінішті,
Батады со бір жағы қабырғаға.
Бойына жиып келген дала сырын,
Әйтеуір бір қазақтың баласымын.
Руым – көркім де емес,
Сертім де емес,
Өзімде тұр емес пе бар асылым!
Айтпаймын арғы жағын, қуланамын,
Көрдің ғой орманымның шулағанын.
Жас болып жын қумадым,
Жыр – қуғаным,
Өзімен өзі болған бір баламын.
Қазбалап қоймадың ғой сонда-дағы:
Руым – ақын деген ел болады.
Көліміз –
Жердегі бар көл болады,
Жеріміз –
Мына жұмыр жер болады.
Сілкінсе – сең болады,
Сел болады.
Сағынса – шөл болады,
Жел болады.
Біздерміз –
Табиғаттың төл қонағы,
Шеріміз –
Адамға ортақ шер болады.
Шығатын күнде бірге өрісіміз,
Шалқыған кең дүниенің серісіміз.
Болғанмен шындық үшін керісіміз,
Болмайды ешқашанда бөлісіміз.
Гомерден басталады арғы атамыз,
Бер жағын бес саусақтай тарқатамыз.
Икардай күнге қанат қаға аламыз,
Алған сол аталардан бар батамыз.
Абайдың бүгін туған баласымыз,
Руда жоқ бересі-аласымыз.
Талықпас тарландардың тұқымымыз,
Кәнеки, мықты болсаң, таласыңыз!
Қабылда, бұл сөзімді қабылдама,
Біреумін тегім – ескі,
Жаным – жаңа.
Азырақ қалжыңдастым, кешіргейсің,
Айта алман руымды, қадірлі аға!

1980

---