Өлең, жыр, ақындар

Мүскін пенде

  • 03.10.2021
  • 0
  • 0
  • 581
Мүскін пенде, өзіңді-өзің сонша неге қинадың,
Жүрегіңде болмаған соң аузыңдағы иманың?
Астан-кестең тасығанда аласұрған замана,
Салындыдай суға кетер бұл бес күндік жиғаның.
Сайқал дүние көзіңді алдар қызыл-жасыл боянып,
Абжыландай лебі тартар ентелесең таянып.
Қайта анаңнан туғандай боп тазарасың күнәдан,
Бозторғайдың жырын тыңда, таң сәріден оянып.
Тамылжыған сол бір шақта таңның жүзі албырап,
Рахатқа бөленеді қара тас та балбырап.
Сен де сонда тебіреніп, түбін ойла тірліктің,
Түссең­-дағы көк аспаннан екі аяғың салбырап.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Досқа хат

  • 0
  • 0

Зулайды, зымырайды мына күндер,
Кідірте алар дейсің, сірә, кімдер?
Осынау кең дүниеден әр пендеге
Түбінде бұйырары – бір адым жер.

Толық

Дыбысыңды естимін

  • 0
  • 0

Досым жоқ деп налыма, дос дегенің баршылық,
Досқа қызмет еткенің – сүйіп тапқан жалшылық.
Қаңсығанда тамыры судан көріп таршылық,
Зар еңіреп жылайды жалғыз - ­жарым талшыбық.

Толық

Іңгәлап жатқан едің

  • 0
  • 0

Іңгәлап жатқан едің жөргегіңде,
Айғайлап келдің, міне, сен де елуге.
Көп шығар алдыңда әлі көрмегенің,
Аз емес ал бірақ та көргенің де.

Толық

Қарап көріңіз