Өлең, жыр, ақындар

Мүскін пенде

  • 03.10.2021
  • 0
  • 0
  • 484
Мүскін пенде, өзіңді-өзің сонша неге қинадың,
Жүрегіңде болмаған соң аузыңдағы иманың?
Астан-кестең тасығанда аласұрған замана,
Салындыдай суға кетер бұл бес күндік жиғаның.
Сайқал дүние көзіңді алдар қызыл-жасыл боянып,
Абжыландай лебі тартар ентелесең таянып.
Қайта анаңнан туғандай боп тазарасың күнәдан,
Бозторғайдың жырын тыңда, таң сәріден оянып.
Тамылжыған сол бір шақта таңның жүзі албырап,
Рахатқа бөленеді қара тас та балбырап.
Сен де сонда тебіреніп, түбін ойла тірліктің,
Түссең­-дағы көк аспаннан екі аяғың салбырап.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Емен

  • 0
  • 0

Өркен жайған, еңсесі көк тіреген,
Көктем сайын жапырағы түлеген,
Жолаушылар көлеңкесін саялап,
Жыл құстары бұтағына түнеген,

Толық

Жағда Бабалықты еске алу

  • 0
  • 0

Уын жұтып заманның өзегіңе құйылған,
Сары атандай саз кешіп, сүрлеу салдың қиыннан.
Тасқа соғып төсіңді, алып шықтың көшіңді,
Өрмекшінің торындай тағдыр салған шиырдан.

Толық

Шәкәрім тошаласында

  • 0
  • 0

Қарайлап өткен өмір тоса ала ма?
Қаншама құпия бар осы арада.
Тұратын мұңды асырып, сыр жасырып,
Мен келдім ақын жатқан тошалаға.

Толық

Қарап көріңіз