Өлең, жыр, ақындар

Қайта оралған қазан

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 646
Алыс-жақын, аңдап, бағып аңысын,
Ата жауға қолдан бермей намысын.
Әке менің түзде жортып, түн қатқан,
Қара бала, қара қазан қамы үшін.
Кең даласы, кен-дариясы тасыған,
Аспанынан сорғалаған асыл ән.
Қасіретті қандай тағдыр өтпеді,
Қазаны жоқ қазағымның басынан?
Жерге көмген кіндіктерін кек кескен,
Өтті өмірі қан менен тер, от кешкен.
Алдында әппақ наны тұрып аш қалды-ау,
Өз қолы өз аузына жетпестен.
Қазаны жоқ далам тауып ажалын,
Құлағыма жетті менің азалы үн.
Қайран бабам, қаза бопты-ау қападан,
Батыстың дәу толтыра аламай қазанын.
Ата мұра алдырып құт қазанын,
Қалай ғұмыр кешті момын қазағым?.
Өшіп қалған отын жағып бабамның,
Сағыныштың маздатып тұр мазарын.
Талас тартыс, әлі талай болар сын,
Жеңісімді құттықтап дос қол алсын.
Қазанымен қазағымның басына
Қашып кеткен құт-береке оралсын.
Ұшқан құсым, қайта айналып соғады,
Жасыл айдын, жағасына қоғалы.
Жаратушым несібемнен кенде етпес,
Болсын таңғы қазан аузы жоғары.
Өзгермейтін, өтсе де не замандар,
Жиылмайтын дастарқанды далам бар.
Ашық жатқан асын ішіп болған соң,
Қазанымды сұрамаңдар адамдар.
Шежіре – жер,
тартып жатыр аза-мұң,
Көзі көріп тозағы мен азабын.
Қандай қиын кезеңде де қазағым,
Жоғалтпаған, домбырасын, қазанын...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жан апа

  • 0
  • 0

Тұтатып сағыныштың нұр шырағын,
Көрсем деп түні бойы тыншымадым.
Жан апа, мәңгі солмас гүліңмін мен,
Көңіліңнің саялаған күн шуағын.

Толық

Бақ қонып, кеңге арқасын тастағандар

  • 0
  • 0

Бақ қонып, кеңге арқасын тастағандар,
Тірлікте тасбақадай тас-табандар.
Адам ба, қолдарынан келе тұрып,
Басынан жақсылығы аспағандар...

Толық

Үмітіңді өмірден үзбе, күнім

  • 0
  • 0

Үмітіңді өмірден үзбе, күнім,
Ұмытылған қырлардың ізде гүлін.
Көктем болып жүрсең сен, көздеріңе
Көрінбей ме құлпырып күзгі өңірің.

Толық

Қарап көріңіз