Сен Түнсің ғой, аяулым, мұнар қабақ

Сен Түнсің ғой, аяулым, мұнар қабақ,
Туу алыстан тұнжырап тұрар қарап,
Талықсып кеп құлаған құшағыңа,
Қайран менің сезімім сыңар қанат.
Талпынғаным... өртіңе шарпылғаным,
Сосын...сосын... үзік дем...алқынған үн.
Күйдіргенсің сен солай,сүйдіргенсің,
Шашып,төгіп жаныңның жарқылдарын.
Сен солайша арбадың, еркін құсым,
Сенбеймін деп сендірген сертім құрсын...
Жүз дауасы болса да дүниеде
Жазылғысы келмейтін дертімбісің?..
Асқақтығым адыра, жылап келем,
Бүгін мені сен болып жылатты өлең.
Жалғыз қадам екен ғой, кімдер өзі
сор мен бақтың арасы жырақ деген.
Сен Түнсің ғой, аяулым, ғайып мекен,
Жанарымды жаңбыр боп шайып кетер.
Бағынғаным еркіңе ессіздік пе,
Шағылғаны айнамның айып па екен?..
Айтшыыы....

---