Ұстаз

Жағыпар Зермұхамедовке

Тұтатып сезім – оттықты,
Кеудеме тұтас сыйды Күн.
Ұстазым, ойда жоқ тіпті
Тарттыңыз ғажап сый бүгін!
Архивіңізде сақтаған,
Ұсындыңыз бір дәптерді.
Сол дәптер маған қаптаған
Тәтті елестерді ап келді.
“Есіңе ал, мені көр де” деп
Тазалығымен бір керім.
Алдыма келді дөңгелеп,
Арманшыл, бала күндерім.
Өткеріп ширек ғасырды,
Өзгертпей әрпін тұра алған.
Оттай боп көзге басылды,
Оқушы күнгі шығармам.
Аударып әрбір парағын,
Әріптер тізген дәптерім.
Осында – қайран, бала күн,
Партаға отырған сәттерім...
Балалық күннің белгісі –
Дәптерді көріп жыладым.
Сезімнің соғып сел күші,
Толқысам, кешір, мұғалім!
Мендегі бұлақ сезімді ап,
Жолымды алдағы біліп кең.
Сол кездің тіпті өзінде-ақ,
Қарап па едіңіз үмітпен?
Алысқа барып жетер деп,
Осы бір балғын бұлақ – үн.
Сеніміңізді бекемдеп,
Жүрдіңіз бе екен, мұғалім?
Жасампаз жарқын тілекпен,
Жағайын жырдың шырағын.
Ұстаздық үлкен жүрекпен,
Қолдап жүріңіз, мұғалім!

---