Н. Ф. (Ивановаға)

О баста жаным қалаған
Оңаша ойға батқанды;
Барымды ішке қамағам –
Жат көргем шерлі балаға
Жаны ашып, шулап жатқанды.
Бақытты жандар өзіме
Көмескімді ұқпас деп ұқтық.
Достасар, сүйер кезім де
Қайғылы қара сезімді
Сергітпес-ау деп деміктім.
Өзіме бұлдыр зарымды
Өлеңмен айтпақ жөн ұқтым,
Оқып бұл қағаздарымды,
Жұртпен де, күшпен арыңды
Демекші ем өзің жолықтыр.
Сабырлы, тұнық көздерің
Қадалды маған, қайран қап.
Басыңды шайқап, сез дедің
Санамды сырқат кезгенін,
Бос желік ойды ойрандап.
Сөзіңе сеніп, ойлансам,
Тереңдей түсіп жүрекке,
Ақылға бекер ойран сап
Қылмапты қылық ой жаңсақ.
Жұмсапты ол жұмбақ керекке.
Жұмсалған жағым борышкер
Жұлдызы нөпір түнгі аспан,
Айтқанын тәңір бір істер,
Болсын деп ойым өрістер,
Жылдарға жылжып тынбастан.
Қатал, өр мінез қақсатып
Бесікте жеген жаным-ай!..
Жоқ, сұмдық соқты оқсатып,
Зарлы ойдың шерлі мақсатын
Өлермін өзім танымай!

---