Өлең, жыр, ақындар

Арман-сыр

  • 05.06.2022
  • 0
  • 0
  • 587
Жұмақ па екен, Жер ме екен?
Ауыл ма екен, ел ме екен?
Ақынның жаны аңсаған,
Қайдасың, қайда сол мекен?
Кіл пайғамбар қарттары,
Жігіттер қандай — мерт бәрі.
Ұлы жол, ұлы керуен,
Арманы елдің, артқаны.
Аналар атты керімдер,
Қызғалдақ қыздар, өрімдер.
Әр түндікте жұлдыз боп,
Тұтқасы ошақ — келіндер.
Ағасы елдің үні боп,
Ибалы кіші іні боп.
Қаумалаған қарындас,
Шеттерінен міні жоқ.
Жүздері жылы сыз атпай,
Өкпесі болса ұзатпай.
Кілең бауыр, жаты жоқ,
Жанарлары мұз атпай.
Осындай қазақ санасы,
Көңілдің болмай аласы,
Жайнайды қызы, баласы,
Гүлдейді байтақ даласы.
Өктем бе екен, күз бе екен?
Ертең бе екен, біз бе екен?
Бұлбұл жанса ұл-қызым,
Гүл-гүл жанса тұз, мекен!
Сенемін, Күнім атасың
Табар-ау жұртым қатасын
Ой-қиял менің бақытым,
Оңашада бататын.

Астана, 17.02.2002



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Болашақ

  • 0
  • 0

Ізгілік ойла ерігіп, жалғыз жатқанда,
Кешірім етші орынсыз кінә таққанға.
Тындырған істің байрағын сұрап бұлданбай,
Азамат атан, бой ұрмай жалған мақтанға.

Толық

Сұлулықты түсінер әркім қалай

  • 0
  • 0

Сыр шертеді даланың қызыл гүлі,
Гүлдің гүлі – бір қызы сыбызғылы.
Сән-сәулеті елімнің осы екеуі
Және тағы домбыра, сыбызғы үні.

Толық

Ана-халық

  • 0
  • 0

Бір үй толы жан едік бір кездерде,
Түтін шалқыр жарыла күлген кезде.
Анам тапты бәріне — нан, тұз, мейір,
Үш ұл, үш қыз — бой түзеп жүрген бізге.

Толық

Қарап көріңіз