Қап-қара түн

Қап-қара түн.
Жатыр едiм –
Кенеттен
гуiлдеген жел басылып желөкпе,
тереземдi тырс-тырс ұрып алды да,
нөсер жаңбыр құйып кеттi шелектеп.
Құйып кеттi,
үнi неткен ересен.
тыңдап ал сен,
көшiрiп ал немесе...
Жырын басып жатқан-сынды көктемнiң
машинкадай сыртылдап тұр терезем.
Елiктiрiп ормандар мен тастарды,
басып жатыр тарауларын дастанның –
тереземдi тесiп өтiп кетер ме,
домаланған әрiптерi аспанның?!
Тыңдап көршi.
Дей алмассың: жабықтым.
Дей алмассың: жетер ендi жалықтым.
Құдiреттей күркiрейдi бар аспан
неткен iрi,
неткен ұлы шабыт бұл!
Аспан асты,
жердiң үстi –
алабым,
күмбiр-күмбiр сазға толып барады.
Жатқан-сынды темекiсiн тұтатып
қайта-қайта найзағайын жағады.
Тыңдап тұрмын.
Үнi неткен ересен.
Саздан басқа түк жоқ онда деме сен.
Жырын басып жатыр ұлы Көктемнiң
машинкадай сыртылдаған терезем!

---