Өлең, жыр, ақындар

Қолшатыр астындағы адам және уақыт туралы ой

  • 09.06.2022
  • 0
  • 0
  • 484
Қара жаңбыр.
Қала iшi.
Құйған саулап ағынды-ай!
Қолшатырға қарашы
өрмекшiнiң торындай.
Түсiп әуре-сарсаңға,
шалқып бiрде мұңданып, –
адам бейне сол торға
қалған сынды шырмалып.
Барады әне жырақтап,
Қара жаңбыр тасқында...
Бұл сурет қой
бiрақ та
мағына бар астында.
Адам деген жарықтық
түсер келiп сорына –
уақыттай қауiптi
өрмекшiнiң торына.
Мұны бiрақ ұға алмай
күйiп-жанып кетедi! –
Сол бiр тордан шыға алмай
жанталасып өтедi...
Жияды адам қуатын
құтылам деп сорынан...
Қара өрмекшi уақыт
жiбермейдi торынан!
Шырматылып, шатылып,
төгiледi шер болып...
Кетер сонсоң
ақыры
Уақытқа жем болып!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қала

  • 0
  • 0

Көктемде
жапырақ шөптерде
жатқанда таң шығы –
ән салар

Толық

Қулық

  • 0
  • 0

Тiлi — түбiт —
сұғатұғын бiзi жоқ,
өрттей ыстық,
қаритұғын мұзы жоқ,

Толық

Айырылып қаншама рет төзiмнен

  • 0
  • 0

Айырылып қаншама рет төзiмнен,
қанша жүктi жүрегiммен сезiнгем.
Осынау бiр тағдыр менен тiрлiктiң
таразысы секiлдiмiн қазiр мен.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар