Өлең, жыр, ақындар

Бодан заманы

  • 23.06.2022
  • 0
  • 0
  • 456
Иен далада
Ұшқан құстай
Азат едiм.
Көлге шомылып,
Желге сүртiнген
Қазақ едiм.
Дауыл құлатқан үйдей
Заман төңкерiлiп
Мойныма
Қамыт кидiм.
Маңдайым –
Ұрған соққыдан! –
Қақ жарылып қалды, –
Миым
Айрандай төгiлiп
Ақтарылып қалды.
Зорлығы
Асқына түстi
Желкем үзiлiп,
Мойным қайырылып
Астына түстi.
Қара балтасымен –
Тамырымды –
«Қарш» еткiзiп шапты.
Қара мылтығын –
Өңменiме қадап –
«Тарс» еткiзiп атты.
Араша түскендi –
Дойырдың астына алып –
Керегеге
Таңып қойды.
Елiме жарық көрсетпей, –
Құрым киiздей! –
Қараңғылықпен тұмшалап
Жауып қойды.
Еркектерiмдi тұрғызбай
Шалғайынан басты.
Әйелдерiмнiң
Етегiн ашты.
Балақтағы биттей еттi.
Ине жұтқан иттей еттi.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Сөз

  • 0
  • 0

Мұндай кезде –
(сақтанам!),
қарау керек көздi ашып, –
дүниенi қаптаған

Толық

Түсінсеңдерші

  • 0
  • 0

Қазiр менiң
Сыртым – бүтiн
Iшiм – түтiн.
Сол түтiн

Толық

Көктем неге жатыр екен кешiгiп?!

  • 0
  • 0

Көктем неге жатыр екен кешiгiп?!
Қарай берем түстiк жаққа тесiлiп.
Той-думанын, тiршiлiгiн бастамай
көктем неге жатыр екен кешiгiп?!

Толық

Қарап көріңіз