Мен сені сағындым

Жұмекен аға,
Мен сені сағындым.
Өзің кеткелі
Сан рет өштім.
Сан рет жағылдым.
Сан рет ашылып,
Сан рет жабылдым...
Жұмекен аға,
Мен сені сағындым...
Бірге отырсақ та
Бөлек-бөлек отырғандай
Үн-түнсіз ғана
Ішетін едік...
Өзімізге өзіміз тығылып
Қилы-қилы ойларға
Түсетін едік.
Жұмекен аға,
Мен сені сағындым!
Ғұмыр бойы
Бір рет
Артық сөз айтпай-ақ
Шеріңді өлеңмен
Тарқатып едің...
Мен “Прима” сорсам,
Ал сен
Оқшантайдан оқ суырғандай
“Беломорды” суырып
Тартатын едің.
Сен ғұмыры
Ұсақталған емессің.
Тіпті —
Ең болмаса бір рет! —
Мені бауырыңа тартып
Құшақтаған емессің.
Тек бірер ғана
Тайыр Жароковтың
Кейіпкерінің атымен
“Балабас” деп
Арқамнан қаққаның бар.
Сонан соң
Қараптан-қарап отырып
Қалың бір мұңға
Батқаның бар.
Жұмекен аға,
Мен сені сағындым!
Мен қазір – өзімше! –
Жүрсем де ғалам боп,
Мына тұйықтан
Шығатын амал жоқ.
Жұмекен аға,
Бүгінде маған —
Арқамнан қағатын
Адам түгілі! —
Ұрсатын да адам жоқ.
Жұмекен аға,
Мен сені сағындым!

---