Аға

(Сәбит Оразбаевқа)

Болмаса сері көңіл сендей аға,
Қанатын тар дүние кең жая ма?!
Келесің бабалардың жолын қуып,
Қом салып уақыт деген желмаяға.
Ішінен қалың жұрттың қарақұрым,
Сезілер сонадайдан даралығың.
Сарқыты сияқтысың жыраулардың,
Сақтаған сары майдай дала жырын.
Қазақсың Қызыр қонып, бақ қараған,
Ешкімнің ала жібін аттамаған.
Армансыз өзіңдей боп өрге жүзіп,
Өнерден өз бақытын тапқан адам.
Алдың да сахнадан ойып төрді,
Сомдадың талай­талай кейіпкерді.
Қасыңда бірге жүрген небір саңлақ
Бұл күнде көз алдыңнан ғайып болды.
Ашпасаң жүрегіңнің құлпын, аға,
Жаныңның ауырғанын жұрт ұға ма?
Қазақтай алтын құрсақ ұлт болмаса,
Өзіңдей алтын басты ұл туа ма?
Бұп­-бұйра қара шашың жасыңдағы,
Ақ қардай Алатаудың басындағы.
Бірісің азаматтың орның бөлек,
Біз көрген екі түрлі ғасырдағы.
Киелі ұлы дарын саған біткен,
Көрінді биігінен заман күткен.
Уа, Сәбе, алмағайып мына өмірде,
Әрқашан жүздесейік амандықпен!

---