Ойпыр-ай, біз өлермен ек не деген?!

Бұл заманға іліккенбіз шаршап кеп,
Армандарды асырадық ән сап-бек.
Сан ғасырлар сахарада жүрдік біз,
Қасқырдан да ақылдырақ болсақ деп.

Жаз туралы өлеңдерге қыстап кеп,
Қол жетпеген армандарды құшсақ-бек.
Тоқсан таудың тасын басып жүрсек те,
Қыран бақтық, одан биік ұшсақ деп.

Жер бетінен бір кеттік те, бір келдік,
Сыбызғы боп сағынышқа үн бердік.
Сатырлаған ақ жаңбырға шомылып,
Қыр басынан обалар боп түрегелдік.

Бұл адамзат – бар адам мен жоқ адам,
Мен де кейде тас ғасырдан оралам.
Сонда маған ұғынықсыз мына өмір,
Жетпіс тісті жебірдейін қараған.

Жебір деген – уақыт екен!
Кенерең,
жүз жылатып, жүз күлдірген. Тебеген!
Қатал өмір сонысымен ұнап тұр,
Ойпыр-ай, біз өлермен ек не деген?!

Біз – адамбыз, бәрін бастан өткерген,
Соны түгел көрейінші деп келген.
Бәрін көріп, сосын бәрін қия алмай,
Сағыныштан өлейінші деп келген.

---