Фариза Оңғарсыноваға

Сары құмында Нарынның шашылады із,
Талай қыс кеп,
жаз да өтті, асыға күз.
Алтын құмнан алтын жыр ойған ақын,
Бұл күнде шашы да аңыз,
аты да аңыз.
Бұла қызға қонғанда жыр құсы кеп,
Заман жоқ-ты тамақ тоқ,
тұрмысы көк.
Ойқы-шойқы тірліктің құрамынан,
Бұра тартар сөздердей бұрылысы көп.
Бұл өңірде жалқау бұлт,
жалқау аспан,
шілде шөлден өледі, ақпан аштан.
Сары құмға ұрынып қалам ба деп,
Бұлақтар да аяғын қорқа басқан.
Құйындары даланың қашқындары,
Ұстамақ боп талайлар тостың-дағы.
Қулығы жоқ дала бұл,
сұмдығы жоқ,
Жусандарын суарар тастың нәрі.
Көк майсада өскендер тосыла да,
Бұл даладан қашады шошына да.
Тас шайнатып шыңдайтын, құммен желпіп,
Фариза ақын ұстазы –
Осы дала.
Қаталдықты бұл дала қағида еткен,
Ол жайлы Асан-қайғы жори кеткен.
Жанкешті адыраспан мұнда өседі,
Құм ішінде гүлдеуді сол үйреткен.
Өр жыры кімді де жалт қарататын,
Жаныңның жазып берер жарақатын.
Өйткені толқынға өсіп өлең-жүрек,
Жұтып өскен аптаптың алапатын.
Тыңдасаңыз бір өзі –
бір ғалам-дүр,
Сала алмайтын суреттеп қыл қалам бір.
Фариза-ақын егіз ғой табиғатпен,
Бірде дауыл мінезі,
бірде жаңбыр.
Ақындыққа қарайды ойланып шың,
Бәрі бірдей ақынды қайдан ұқсын.
Жер бетінде сан түрлі халықтар бар,
Ал, ақындық,
сен осы қай халықсың?
Тілің басқа сөйлейтін,
ділің басқа,
Сағынып, табынатын пірің басқа.
Байқаған жан біледі-түрің басқа,
Сырың басқа айтатын ғұмырласқа.
Басқа түстің, ақындық, затыңды ұқтым,
мәрт мінезі – қылығы батылдықтың.
Осы мінез өлеңді жарататын,
Бұл – мінезі ғаламат ақындықтың.
Ғашық сыры көзіңе жас алдырып,
Өр дауыспен жырларын жасандырып.
Тұлпарлықта жоқ, сірә, өтірік күлкі,
Сондықтан да жоқ онда жасандылық.
Беккет ата қолдаған перизатын,
Ақындығы асырып ғазиз атын.
Қым-қиғаш күн ішінде бәйтеректей,
жыр-мір,
өзі жұмбақ Фариза ақын.
Ақындық-ай, өлшеммен саналмаған,
Арал сынды ол көпшілік бара алмаған.
Ұлы ақындық деген де ұлы жұмбақ,
Ешкім әлі шешуін таба алмаған.

---