От туралы ода

Шүкір,
бүгін емхана емес,
үйдемін!
Тәңір қолдап ақ кебінді кимедім.
От-жалынға ораушы едім жүректі,
Отқа оранып, осы болды күйгенім…

Тілсіз жауы деуші еді отты ғаламның,
Ойда жоқта жалын-отқа орандым.
Опырылып түспесе де қабырғам,
Таңылулы төсекте өтті тәмам күн.

Отты құштым,
аймалады ол мені,
Сабаласам,
су құйсам да сөнбеді.
Қайтарымы солай болды тағдырдың,
Бұл пенденің көп екен ғой көрмегі.

Жанып жатты,
шулап жатты айналам,
Көрші-көлең салып жатты байбалам.
Жанып жатты үстімдегі көйлегім,
Санам сергек,
Тілім аман сайраған.

Өзім,
Өзім,
кінәлі емес әлдекім,
Лап етті де сезімімдей дәл менің.
Шарпып өтті түк қалдырмай тәнімді,
Содан бері дәл осындай халдемін.

Жарым,
Қызым,
немерем де үйдегі,
Тәубе,
Тәубе,
Мен сияқты күймеді.
Бірақ менің әр қиналған сәттерім,
Олардың да жүректерін түйреді.

Кім біледі,
Сол кез нені аңсадым,
Көретұғын бар екен-ау таң-сағым.
Ақ желеңді жандар жүрді жанымда,
Аман алып қаламыз деп қанша күн.

Жазым ба әлде,
келген маған төтелеп,
Жауабы жоқ сан сауалдар өте көп.
Анығы бір – мен сүйетін жандардың,
Ақ тілегі алып шықты жетелеп.

Жауыма да жалпақтап ем, досыма,
Тағдырымның сын сағаты осы ма?!
Мың ләззатты шақтарымды қияр ем,
Жақынымның бір-ақ тамшы жасына.

Бақыт деген басқа қонған құс па еді?
Ұйқыдағы таң-тамаша түс пе еді?
Сыртқа шығып кетті ме әлде от-жалын,
Жарылуға жақын қалған іштегі?!

Өтті-кетті,
неге керек күрсініп…
Тәтті де екен,
ащы да екен тіршілік.
От туралы ода жазып отырмын,
Бір тал күйсе,
шығады екен бір шыбық…

Өзіме аян,
тау-тасқа сан ұрындым…
Өлеңдерім куәсі жан сырымның.
От ішінен алып шықты, білемін,
Жан дауысы қыздарым мен ұлымның.

Ессіз күнім,
есер күнім бір кезгі,
Мерген болып жолықты ма сұр көзді?!
Оттың өзін жақсылыққа жобалап,
Жойсын деймін бәле-жала, тіл-көзді.

Шүкір,
бар-ау атар таңым,
татар дәм.
Қайтқаным жоқ өмір атты сапардан…
Үмітімді алғы күнге жетелеп,
Қалмай келем қаумалаған қатардан!!!

---