Әке алақаны

Көп өмірлер үлесінен құр қалып,
Көп жандарды кетті бізден жыл алып.
Әкем менің түсіме кеп енеді,
Түнде жатсам көлеңкедей ұрланып.
Күндіз күлген жолдастарың жоғалып,
Енді саған келмес ешкім оралып,
Әкем менің түсіме көп енеді,
Оныменен бір келеді балалық.
Өмірінің соққан ерте сағаты,
Сүйеді әкем қалмай сабыр тағаты.
Орынымнан қозғала алмай отырам,
Инеліктей сынып қалған қанаты.
Дейді ол маған: «Өміріңді тілегем,
Жалғыз қалған өзің едің бір емен.
Жас төккенде жаралы боп майданда,
Жастығыңа мен ұрланып түнегем».
— Айтпашы, әке, айтпашы, әке, барлығын,
Кең дүниенің көрдім біраз тарлығын.
Бала кезгі ертегіңді сағындым,
Соны естіп келді енді қалғығым.
Кірпігіме тамшы жастар тізіліп,
Маңдайыма түсті әжімдер сызылып.
Жаңбыр жасым қойынына әкемнің
Тама берді талып түсіп, үзіліп.
Көктің күні өрттей сөніп батқанда,
Қара барқыт шапанын түн жапқанда,
Әкем мені әлдилейтін өлеңмен,
Қатты ауырып естен танып жатқанда.
Қөздерінен тамып төске бір бұршақ,
Түнеретін жауатұғын күнге ұсап.
Ысып жатқан маңдайыма тиетін
Қайран әке алақаны жұп-жүмсақ.
Қабағыма суық күннің сызы өтіп,
Жатқанымда жарық таңды күзетіп.
Қайран әкем отыратын басымда,
Ауып қалған жастығымды түзетіп.
Меніменен күтіп таңның арайын,
Айтатұғын әңгіменің талайын.
Соғатұғын қиялымен жаңғыртып,
Ертегінің сұлу,
сырлы сарайын.
Топырақтың толқынына шым батып,
Елу жаста өміріңді ұрлатып.
Қайран әкем қалып едің деймін мен,
Сөйлейді әкем былайша деп тіл қатып:
— Жастай сені жұтпасын деп қу мола,
Сенің үшін мен өліп ем біржола.
Менің жырым ескірген соң өмірде,
Мен жатып ем жазсын деп сен жыр жаңа.
Көздерінен тамды сонда бір бұршақ,
Түнерді ол жауатұғын күнге ұсап.
Тиді келіп маңдайыма тірілтіп,
Тіршіліктің алақаны жұп-жұмсақ.

---