Садықбек

Бұрқырап жатқан борнылдақ құм ақ шаңы,
Қиялдай бұлдыр Қызылорда ақшамы.
Садықбек досым, сары қауындай сап-сары,
Аралаушы ек-ау сарыала күзде бақшаны.
Қалтада түк жоқ, қалмасын деп ел көріп,
Дуалдан қарғып,
Бұтақтан ұстап тербеліп.
Түкпірге түсіп, бақшаға кіріп ұрланып,
Тентіреуші едік-ау түні бойы сенделіп.
Жүгіруші ек-ау ботинкаларды қолға ұстап,
Төбелесуші еді-ау
Тентектер бізді жолда ұстап.
Ақынбыз деп алаңғасар сөйлеуші ек:
«Бұлбұлды кім тұрады,—деп,—торда ұстап».
Найзадай істік шеңгелге көйлек ілдіріп,
Сұр толқындарға шаншыла құлап сүңгідік.
Саздардан соғып неше түрлі сабазды,
Өлеңдеттік өткен жұртты күлдіріп.
Анашым менің
Екеумізді сүюші еді бір көріп,
Шашыңнан сипап деуші еді саған: «Тұр келіп»
Жыладың сен де өзімнен бетер өкіріп,
Жатқанда анам сыз топырақты бүркеніп.
Балалық күннің қайсысын айтып тауса алам,
Алыстап кеттім, алыстап кеттім қанша одан.
Кездерім болды сүйегім сынып қаусаған,
Кездерім болды жүрегім суып шаршаған.
Бұрқырап ізі Сырдың ала шаңындай,
Бұлдырап жүзі өтті ғой күндер сағымдай.
Әйтеуір өзің қасымда жүрсің қара боп,
Алаңсыз албырт баяғы бала шағымдай.
Білесің, бауырым, күлдіруге не тілді,
Қаламың бүгін қайралып әбден жетілді,
Келесің мені күндер бойы ұзатып,
Балалық шақтың көлеңкссі секілді.

---