Таулар, таулар!

Таулар, таулар, сырларыңа қанықпын,
Тас төбеңнен көтерілер талып түн,
Бітіміңмен қайсарлықты паш еткен
Сен деп білем көкірегін алыптың.
Таулар, таулар, тыңдамайтын жел өтін,
Не сұмдықты сыртқа қарай тебетін.
Осы кеше жылдар бойы тамшы іздеп,
Байғұс бабам бауырында желетін.
Бұлаң қағып қоңыр сағым мұнарған,
Қыз беліндей шіркін таулар бұралған.
Таң боп атып жүрегімнен жарылып,
Өр жотаңа барады ұшып бір арман.
Жаңғыртсам деп шөлейтіңді суалған,
Талайлардың көзіне жас шыланған.
Бүгін, әне, жас қарағай кеудеңде,
Іркес-тіркес көштердей бір шұбалған.
Бір өзіңе бас игендей шартарап,
Көз алмаймын, тоя алмаймын сан қарап.
Сыр тартасың, сылқымдардай кейде бір,
Мойыныңа ақ бұлыттан шарпы орап.
Еркелеткен бетімді өбіп таңғы арай,
Аспанымнан ақ шабақтай аунап ай.
Көктемменен көріктене түлеген,
Шөккен нардай Нарынқолдың таулары-ай!

---