Күрсінбе, апа!

Мариям Хакімжановаға

Жатқан мынау айналаға сәнденіп
Қарап тұрсыз көкіректі ән керіп.
Қарап тұрсыз оймен толқып,
Жан aпa,
Бар нәрсеге нәзіктікпен мән беріп.
Жанарында жалыны бар көктемнің,
Айықпапты жүрегіңді өпкен мұң...
Қарашы, апа!
Дүниеге еркіндеп,
Шуақ төгіп,
Шалқып тұрған неткен күн!
Қарашы, апа!
Қатарласын қандай көп,
Нұрланасың көңілінде қалмай кек.
Күңірене көз жіберіп өткенге,
Көрінесің көзге мұңсыз жандай боп,
Көрінесің көзге мұңсыз жандай боп,
Онсыз сенің жүрегінде жанбайды от.
Көрінесің үзілмейтін әуендей,
Көрінесің шексіз жатқан шалғай боп.
Қарашы, апа!
Алатауға,
Аспанға,
Ұқсап кетті бұлттар шашу шашқанға.
Сонау асау шақтарыңа қайрылшы,
Егделікті есіңе алып жасқанба.
Өзіңе ұқсап келеміз біз өр қонып,
Өзіңе ұқсап өмір кешсек ер болып.
Еске оралып өкінішпен өткен күн,
Отырсыз ба өлең жазып,
Тебіреніп.
Білем оны,
Жүре алмайсыз жай ғана,
Зерек жансыз ақылға да,
Ойға да.
Өз үйімде өзіңді аңсап отырмын,
Орның бөлек, ару анам, қайда да!
* * *
Күрсінбе, апа!
Олай терең күрсінбе,
Сен емессің ойсыз өткен құр сүлде.
Сен емессің бас сауғалар жалтақ жан,
Көп адамдар ғашық болып жүр Сізге!
Бұл бір сөзім болар Сізге тосын да,
Көп-ақ екен тілектесің,
Досың да!
«Ғашық едік біздер адал жаныңа»,
Деп, сырласып
Отыр жұрттар осыңда.
Қашан-дағы жаныңа ерген ақ тілек,
Сізге серік болған емес уақ-түйек.
Сол үшін де күрсінсеңіз ешқашан,
Дейді ақынды жыр жазудан уақыты жоқ.
Көп естідім жақсы ықылас,
Жылы леп,
Осы апамыз шыныменен ұлы деп.
Біздер-дағы ағарттық қой самайды
Кеше ғана ойнақтаған құлын ек.
Кеше ғана қуып едім көбелек,
Соның бәрі тұс секілді,
Не керек...
Нөсерге де ұқсап кетер жаздағы
Өте шыққан бұрқ-сарқ етіп себелеп.
Бір пендеге бере бермес бар сыйды,
Ұғым қалар әркім жайлы әр қилы.
Ана болып,
Ақын болып сен жүрсең,
Ал біреулер надандықтан шалқиды.
Шалқаласаң,
Сүйенетін тауың бар,
Еңіс түссең,
Етек алған ауылдар.
Күрсінгенің жыр толғаған сияқты,
Тыншытпайды-ау кеудеңдегі дауылдар

---