Мен қалдым қайғы-қасірет қапасында

(Әбділхамит есімді үлкен баласы өлгенде)

Аталық ақымды мен кештім, балам!
Өкшелес өзімменен өстің, балам!
Халқыңа хабарыңмен қамқор болып,
Сәуірдің самалындай естің, балам.
Жасыңнан жақсылармен жолдас болып,
Татауын талай істің шештің, балам.
Азуы алты қарыс арыстанмен,
Айбынбай, сыбағанды жестің, балам.
Қызметке қандай киын бұйырсам да,
Бел буып, "Болады!" - деп жостың, балам.
Шаңнан - шаң шал әкеңе кездескен соң,
Теңізін уайымның кештің, балам!
Еңбегің ондай еткен ойға түссе,
Білмеймін қайда екенін естің, балам.
Жылында мың тоғыз жүз тап отыз үш,
Жасында отыз екі көштің, балам.
Тілеймін талауат қып Кәләм Алла,
"Болғай, - деп, - Мүңкір-Нәңкүр — достың, балам".
Шара не, санаулы дем сарқылған соң?
Мезгілсіз бұл дүниеден бостың, балам.
Ініңе — Әбілғазиз, Әбділхаймен
Көз жұмып, өзіңді-өзің қостың, балам.
Үшеуің ойға түссең, ендігі күн,
Көрінеді мысалында кештің, балам.
Көрсетпей дидарыңды ең болмаса,
Орасан оң бүйірімді тестің, балам.
Бұзылмас бөгет болып, бұл шамада,
Арнадай ақылымды кестің, балам.
Етпеттеп ертелі-кеш жата - жата,
Қанады қабажағы төстің, балам.
Амал жоқ, тәнті болып төзбесіме,
Уақытсыз өкпе, бауырымды остың, балам.
Қалдырып қайғы-қасірет қапасында,
Шамдай-ақ самал тиген ештің, балам.
Атаңа анаң менен орын сайла,
Ол жақта болса уақыты қоштың, балам.
Біздерге күн ілгері көш басшы боп,
Жиналып жетеуің де тостың, балам.
Үкіміне Саттар Хақтың сабыр айлап,
Пұшпағын бекітейін местің, балам.
1933

---