Қайратқа жеңдір қайғыңды
Қамқадан қара тон киіп,
Қабағың қарыс жапқанмен,
Қайғыны жасың жуа алмас.
Қақ айрылып жүрегің,
Ызғарлы түн
Түн ортасы, тәтті ұйқыға кеткен ел
Түн ызғары өңменіңнен өтердей
Сусыған өмір сол баяғы зымырап
Сол бір түн де кәдімгідей өтер ед
Құдықтың бетін жабыңдар!
Аянышты қайғы неткен,
Тағы жұлып жас жанды.
Бақдаулетте құдыққа құлап,
Қазағымды қайғы міне, басқаны.
Қайғы шығар ілімнен
Қайғы шығар ілімнен,
Ыза шығар білімнен.
Қайғы мен ыза қысқан соң,
Зар шығады тілімнен.
Мен қалдым қайғы-қасірет қапасында
Аталық ақымды мен кештім, балам!
Өкшелес өзімменен өстің, балам!
Халқыңа хабарыңмен қамқор болып,
Сәуірдің самалындай естің, балам.
Қайсарлардың өзі талай қаусаған
Қайсарлардың өзі талай қаусаған,
Қиын тірлік, қалай тура жол салам?!
Кеп арудың біреуін-ақ сүйесің,
Пысқырып та қарамайды ол саған!
Бар сияқты сары уайым, сартап қайғым
Бар сияқты сары уайым, сартап қайғым,
Жатып алып кей кезде нәр татпаймын.
Кез алдымда дүние дөңгеленіп,
Шыбын жанды қоярға жер таппаймын.
Кім біледі не боларын түбінде
Кім біледі не боларын түбінде.
Айту қиын бәрін өлең тілінде.
Азап пенен қиындықты
Мыңқ етпей
Кезектесіп бір қуаныш, бір қайғы...
Кезектесіп бір қуаныш, бір қайғы,
Бірі сипап, бірі жанды тырнайды.
Бірі жыртып, бірі жамап кеудемді.
Осы жасқа аман-есен келгем-ді...
Көңілде қайғы қалдырмас
Көңілде қайғы қалдырмас
Қандай да болса үш нәрсе:
Көкорай шалғын, ағын су,
Әдемі жарың әсіресе.
Біреулердің қайғысын
Біреулердің қайғысын
Ұғынбайды біреулер.
Ашпайды бар жайды шын
Көңілдері жүдеулер.
Қайықсыз қасіретті кешіп ерен
Қайықсыз қасіретті кешіп ерен,
Шер жұтып, мұңға батты-ау есіл өлең.
Сәбиін жүрегімнің жұбатайын,
Өмірге өкпе артамын несіне мен.
Өзіңді ойлап
Өзіңді ойлап қайғыдан езіліп ем.
Аласұрған күйімді сез үнімнен.
Аң-таң болып әлі күн шошимын мен
Сенің көктем күніндей сезіміңнен.
Жазғы қайғы
Жаз жетіп, қарлар кетті, сулар ағып,
Күн де тұр жарқ-жұрқ етіп нұрын жағып.
Құлпырып, жүз құбылып жердің жүзі
Қуанбас жан-жануар бұған нағып.
Неткен қайғы, неткен мұң
Неткен қайғы, неткен мұң,
Жан жүйкемдi жүндей түткен өткен күн.
Баяғыда осы ауылдан мұңайып,
Елден жырақ қайғы арқалап кеткенмiн.
Гүл қоймасаң...
Гүл қоймасаң, қайтемiз бiз вазаны?
Бос тұрған соң хрусталь де тозады.
Жақсылыққа толмаса,
Жүректер де сазады.
×
- Цицерон
- Бенедикт Спиноза
- Мұстафа Шоқай
- Сократ
Барлық авторлар