Құбылды заман
Қабақта – қырау, көңілде – қылау,
Құбылды заман жалғанда мынау.
Соққандай боран сандалды адам,
Еңсені езді құдайсыз қоғам.
Қабақта – қырау, көңілде – қылау,
Құбылды заман жалғанда мынау.
Соққандай боран сандалды адам,
Еңсені езді құдайсыз қоғам.
Мен бүгін ішпегенде қайда ішемін?
Кенезең кеуіп қапты-ау, байғұс ерін!
Жұтайын толғап-толғап тойғанымша
Көмілсін арақпенен қайғы-шерім.
Сағынышым!
Болып едің аз күн бақ,
Бақытымды жеткізе алмай мазмұндап,
Қара жолдың жиегіне қиғаштап,
Ұзақ пен таған тақылдап,
Жасырып бойын ұрланбай,
Күннің де көзі жақындап,
Қол созым жерде тұрғандай.
Аңсап ем айлар бойы бұл күнді мен,
Ақыры жеттім саған,
Жыңғылды көң.
Иіскесем шашақталған шырпыңнан бір
Александр Сергеевич Пушкин аға,
Алтынды есі барлар мыс қыла ма.
Жаныңды ұққан жалғыз жан Абай еді,
Бұл күнде өлең сөзден түсті баға.
Кешігіп жатсаң 7-ге, 8-ге дейін,
Шарқ ұрып сені іздеймін.
Неге іздемейін?
Көңілім менің өрекпіп көре алмай қалсам,
Қалтаңды бір ойлаумен,
малтаңды бір
Жүргеніңде таусылар талқан-ғұмыр.
Қабағыңды күн шалып болмай жатып
Ұстатпай кеткен саусағын,
Сен менің тәтті түсім ең...
Іздедім сені қанша жыл
Қаптаған жұлдыз ішінен.
...Дөң басында бір ақ боз үй тұратын,
Жолаушы атын соған қарай бұратын.
Өз үйіне келгендей-ақ мәз болып,
Кірген адам көңілденіп шығатын.
Аспаның да аман, жер де аман,
Ардағым, қалған артыңда...
Баяғы далаң – сол далаң,
Дүние – көрген қалпыңда.
Боздап алам,
Әппақ ары өмірден озған адам.
Өмірі ойран болып, тозған адам.
Көктем күні қар жауып үсіп қалды-ау,
Сынық көңіл, бетін бұрған жыраға,
Тұла бойым тұнып қапты күнәға.
Уайымдап қабірдегі күнімді,
Барғым келді бүгін намаз жұмаға...
Біз екеуміз ойда жоқта кезіктік,
Тағдыр ма екен?
ұқпадым.
Жан едім мен - жүрегі шер,
Мұншама ауыр болар ма еді күзгі өлең?
Көңіл мынау,
бір үмітті үзбеген.
Сәттер ғайып біз деген.
Жұлдыз көп,
түн қойнында жымыңдаған.
Жымыңдап,сан тағдырдан сыр ұрлаған.
Мен — Күнмін,
Көздерімнен күнді өшіргім келмейді,
Жалт еткен сәт,
жарты әлемді жылытқан.
Жүрегімнен жырды өшіргім келмейді,
Бақыт кейде болады екен қас қағым.
Ғайыбыңды кім білген?
Кездер қайда?
көздерімде күн күлген,
Болса да жаным сергелдең,
Өлеңді ғана дем көргем,
Асу да асу белдерден,
Құла дүз, елсіз, шөлдерден,
Сен сүйетін көктемімнің көзінен,
Мөлтілдетіп тамшы мұң.
Тайқымаған тағдырымның тезінен,
Тағы бір сыр аршыдым.
Маңдайдағы бағым сірә, бес елі,
Аз болмады соған лайық сорым да.
Бір кем дейді,
Дүниенің есебі.
Іздемейсің, біздер сірə, бөтенбіз?
Бəлкім, бəлкім,
Болдық іңкəр бекер біз?
Жапырағы желмен ұшып жоғалған,
Өн бойымның өлең бе әлде киесі?
Мен еместей.
Мына жанның иесі.
Жұдырықтай жүрегімен алысқан.
Үнсіздіктің ұлылығын ұқтырып,
Жанарларға сағыныштан шық тұнып.
Әр күн сайын,
Бақыт кейпін безбендеп,
Сыр іздеп өткен күннен,
Кеткен күннен.
Күмілжіп,
кімге айтамын, өкпемді мен?
Жасырып қайтем жарамды,
Асырып қайтем бағамды.
Ауылдан ұзап көрмеген
Көшіріп алдым анамды.
-
- Архимед
- Оноре де Бальзак
- Александр Пушкин
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі