Атыңа лайық, қаттылығыңа тартқаның да

Бірде Ақсақ Темір Қожаға:

— Қожеке, бүгін мен бір көңілденіп отырғаным. Саған бірдеңе сыйлағым келеді. Бірақ сенің қу жаның нені қалайтынын білмей отырмын, — дейді.

— Тақсырыңа құлдық, — дейді Қожа. — Сен не берсең де, маған ұнайды ғой.

— Жарайды, — дейді Темір, онда мен сыйға берілетін дүниелерді атап өтейін, сен соның ішінен қалағаныңды алғайсың: он алтын теңге, бір ат, бір қора қой, бір бақша, қане, осының қайсысын аласың?

— Сен алда-жалда менің шын көңіліммен нені қалайтынымды білгің келсе, мен сенің нағыз әділ де жомарт болғаныңды қалар едім.

— Бұл сөзіңнің мәнісі қалай, қайтсем, мен сондай патша бола алам?

— Оның мәнісі былай, — дейді Қожа, — ол оп-оңай: сен он алтын теңгені менің жанқалтама салып, атқа мінгізіп, бір қора қойды бақшаға қарай айдатып жіберсең, сенен асқан жомарт, сенен асқан әділ патша болмайды бұл дүниеде.

— Дәмең зор-ақ екен! Ал, түк бермесемші? — дейді Темір.

— Несі бар, онда атыңа лайық қаттылығыңа тартқаның да, — депті Қожа.