Өзімді ұрлап кетпеуі үшін

Қожанасыр әпенді коңырау таққан ешкісін жетекке алып, базардың қақ ортасында келе жатыр екен. Мұны көрген үш тіс қаққан әккі ұры көріпті де, біреуі тұрып:

— Мен ешкісін алып кетейін, — дейді.

— Мен есегін ұрлаймын, — дейді екіншісі.

— Мен оның бар киімін қақшимын, — дейді үшіншісі мақтанып.

Бірінші ұры ешкінің мойнындағы арқанды шешіп, қоңырауды есектің құйрығына байлапты. Екіншісі Қожанасырдың ал дына тұра қалып:

— Жұрт қоңырауды малдың мойнына тағушы еді, сен құйрығына таққаның не? — дейді.

Қожанасыр артына қараса, ешкі жоқ, ол:

— Менің ешкімді кім алды? — деп айқайлайды.

Ұры:

— Жаңа ғана біреу ешкіні алдына салып айдап бара жатқан еді, — дейді.

Қожанасыр бұған «есегіме қарай тұршы» деп өтінеді де, ешкіні қуа жөнеледі. Ешкіні таппай қайтып келсе, есегі де ғайып болыпты. Осы кезде ол құдық түбінде жылап отырған адамды көреді:

— Неге жылайсың? — деп сұрайды Қожанасыр, ал ол:

— Мен әкімнің әйелінің алтын-күміс салынған алтын қобдишасын әкеле жатыр едім, біреу мені итеріп қалды да, қобдиша құдыққа түсіп кетті. Кім сол қобдишаны алып берсе, жүз динар беремін, — дейді.

Ешкісі мен есегінен айырылған Қожанасыр көбірек ақшаға тәуекел еткісі келеді. Ол бар киімін шешеді де, құдыққа түседі, өкінішке орай, ештеңе таба алмайды. Ары-бері айқайласа, ешкім жауап бермейді. Қожа итшілеп жоғарыға көтерілсе, бар киімі үшті-күйлі жоқ. Әбден тоналған Қожанасыр үлкен таяқты алыпты да, айнала сермеп келе жатса керек.

— Әй, мұның не? — дейді оған біреулер.

Сонда Қожанасыр:

— Менің өзімді ұрлап кетпесін деп сақтанғаным ғой, — деген екен.