Өлеңнің құдіреті

2006 жылдың соңғы күні кенеттен мұзға тайып жығылып, ортан жілігім опырылып, ауруханадан бір-ақ шықтым. Жиырма күннен кейін гипс салып үйге шығарды, екі айдан кейін гипсті алды. Балдақпен үйдің ішінде ілбіп жүруге жараған кезім-ді. Біреу телефон соқты. Сөз саптауынан үлкен кісі екені байқалады. Менің аты-жөнімді айтып, сол керек еді деді.

— Иә, менмін, тыңдап тұрмын, — дедім.

— Олай болса, мен сізге жолығайын деп едім, маған қазір келе алмайсыз ба?

— Жоқ ағасы, мен мертігіп, жаңа басымды көтеріп жүрген жанмын, бара алмаймын, өзіңіз келмесеңіз.

— Менің жасым үлкен, сондықтан да салып ұрып жетіп бару ыңғайсыз болар. Ендеше былай келіселік, мен сізді машина жіберіп алдырайын, — деді.

— Мені дұрыс түсініңіз, өздігімнен жүріп-тұруым қиын.

Сондықтан да кешірерсіз, бара алмаймын. Ал, шаруаңызды телефонмен-ақ айтуға болмай ма?

— Жоқ, өзіңізді көріп, сөйлесуім керек. Былай келіселік, бүгін кешкі сағат алтыда қызымды машинасымен жіберемін, сізді сүйемелдеп, алып қайтады, дайын отырыңыз, — деді.

Бірдеңе деп жауап қатқанымша, телефон трубкасын тастай салды. Оның кім екенін, аты-жөнін, қайда тұратынын, не үшін кездескісі келетінін біле алмай, ойланып отырып қалдым. "Тонайтындай ақшам жоқ және өшігетіндей бүгінге дейін біреудің ала жібін аттаған емеспін, менің қорқатын не жөнім бар, кездескісі келсе кездесейік", деймін іштей.

Айтылған уақытында әдеміше келген, ибалы, аққұба қыз келді. Ол өзін әлгі телефон шалған ағамыздың қызымын, атым Айгүл деп таныстырды. Оның Ақтауда, он төртінші шағын ауданда тұратынын, тіс дәрігері боп қызмет істейтінін, отбасылы, екі кішкентайы бар екенін білдік.

Амал жоқ, уәденің аты уәде. Қиналсам да оған ілесіп баруыма тура келді. "Джип" автомашинасын ұршықша үйіреді екен. Есік алдында жасы алпысты артқа тастаған, жетпіске жете қоймаған, қызыл шырайлы, ақсары кісі қарсы алды. Сәлем-сауқаттан кейін үйге кіріп, жөн сұрастық. Ағамыз Атыраудан келген екен, аты-жөні Амангелді Сұлтанғалиев, бұрын мұнай, қаржы саласында жауапты қызметтер атқарған, қазір зейнеткер, осында қыдырып келіп, қыз-күйеуі Айгүл мен Ерланның үйінде қонақтап жатқанын, Ақтауда құда-жегжаттарының көп екенін айтты. Мен де қысқаша өзімнің жай-жапсарымнан хабар бердім.

Ол кенет іргеде тұрған домбыраны қолына алды да, бір ішекпен дыңылдата отырып, шырқап қоя берді:

Аяулым-ау, екеуміз қосылғалы,
Бақытыма айналдың басымдағы.
Елігім ең, айналдың көрігіме,
Серігімсің, сен менің қасымдағы.
Арман қудым жолымды тосып қалдың,
Жігеріңді бір сәт те жасытпадың.
Шырағыма айналып алдымдағы,
Пысқырмадың сөзіне пасықтардың.
Сері көңіл қойды да еркелетіп,
Жүрдім талай кеш келіп, ерте кетіп.
Қабақ шытпай алдымнан күліп шықтың,
Күндерге де мән бермей келте-кетік.
Бірдей тарттың тағдырдың салғанын да,
Қуанышын, қайғысын, салмағын да.
Өлді десе сенерсің, сенбе бірақ,
Саған деген махаббат солғанына...

Іштен шыққан шұбар жылан... дегендей бұрын жазылып, бірнеше жыр жинақтарыма енген өз өлеңімді естіп, ішім қылп ете түсті. Ол әнін аяқтаған соң маған қарап: — Бұл сіздің өлеңіңіз ғой? — деді.

— Иә.

— Ендеше тыңда,- деп ол әңгімесін бастап кетті. — Мұнан он жылдай бұрын сырқаттанып, ауруханаға түстім. Біздің бөлмедегі үстелдің үстінде қолдан-қолға көшіп, беттері жыртылған бір журнал жатты. Кенет көрші кереуетте жатқан көршім ортадағы қос парағын жыртып алуға ыңғай берді, көзім түсіп кетті — өлеңдер! Әлгінің қолына жабысып, жұлып алғандай ғып алдым да, өлеңдерді оқи бастадым. Ұнады, әсіресе, "Саған деген махаббат" деген өлең сезім пернесін дөп басқандай болды. Ол бейне бір жүрегіме саз болып құйылғандай әсерленіп, шабыттандым. Бұрыннан да азды-көпті ән шығаратын өнерім бар-ды. Сөйтіп, ойда-жоқта тағы бір ән туды. Өлең авторының аты есімде қалып қойды... Содан он жыл бойы тойлар мен сауық кештерінде осы әнді орындайтын болдым. Бұрын тыңдаған жұрт қолқалап айтқызады. Бірақ, өлеңнің авторы есімнен кетпей қойды. Ақтауға бір келгенімде осында тұратын құдаларымнан сұрастырдым. Қонарбай құдам осында тұратыныңды, рулық жағынан маған балдыз болып келетініңді айтты, бірақ мекен-жайыңды анық айта алмады. Қаладағы анықтама бюросы арқылы телефоныңызды тауып алдым. Қалай, жаңағы ән ұнады ма?..

— Жақсы екен, маған ұнады. Ұмытпасам, сіз айтып отырған журнал "Қазақстан әйелдері" болуы керек, соның 1997 жылғы ақпандағы санында топтама өлеңдерім жарияланған-ды, — дедім.

— Ал, әлгі өлеңге біреу ән жазды ма?

— Жоқ, ондайды естіген жоқпын.

— Ендеше әннің нотасын жазып, шығаруыма қарсы емессің ғой?

— Неге қарсы болайын, қайта сізге рахметімді айтамын.

Атыраулық ақ пейіл азамат аға, сазгер Амангелді Сұлтанғалиевпен тағдыр мені осылай табыстырды. Екеуміздің аталған әніміз "Қазақстан әйелдері" журналының өткен жылғы желтоқсандағы санында нотасымен жарық көрді. Әннің дискісі шығып, Атырау радиосы арқылы бірнеше мәрте орындалды.

Ағамызбен таныстығымыз шығармашылық байланысқа ұласқандай болды. Соның бір мысалы, өткен жылғы қараша айында жұмыстан шығып, қызмет машинасымен үйге бара жатқанымда ұялы телефоным безілдеп қоя берді. Амангелді аға екен. "Соңғы "Қазақ әдебиетіндегі" топтама өлеңдеріңнің ішінен біреуі көңіл күйімді дөп басты, ән шығардым, қане тыңдап көрші", - дейді. Қуаныштан алып-ұшып, қобалжып тұрған адамның даусы. Ұялы телефонның шуылы, оған машинаның гүрілі қосылғасын ән тыңдау мүмкін емес-ті. Бітер-бітпестен "қалай екен?", — деп жатыр. Қапелімде не дейін, "иә, иә, жақсы екен, кейін асықпай тыңдармыз" деп қоямын...

Міне, осылайша өнердің, бір ғана өлеңнің арқасында ойламаған жерден Атырауда тұратын Амангелді ағамызбен танысып, арамызда туысқа бергісіз сыйластық орнады.