Ру

1971 жылдың жазында Атырауда болдым. Ол кезде Гурьев деп аталады, облысымыздың орталығы. Өзенге қайтайын деп аэропортқа барсам адам ығы-жығы. Үш күнге дейін билет жоқ. Жалғыз кассаның алды да опыр-топыр, кезекке тұру жоқ. Таяп барып ем, иін тірескен жұрт толқындай ытқытып, шетке қақты. Амалым құрып, сыртқа шықтым.

Жапырағы төгілген тал түбіне тізе бүктім. Ойлап отырмын, "Гурьев" қонақ үйінде әдеттегінше орын жоқ шығар, тағы масаға таланып, дәлізге жататын болдым деп. Сырт жағымнан біреу қақырынды. Алпыстың ішіндегі балдақты кісі екен. Омырауы толы орден мен медаль. Сәлем бердім. Бас изеп,ежірейе қарады да:

— Әй, неғып отырсың? — деді мені күнде көріп жүргендей.

— Ұша алмай... билет жоқ...

— Е..е, не елсің?

Мен ұша алмай отырсам, ендігі жетпегені осы шалдың "мылжыңы"еді. Бұл жақта "адаймын" десең, ар жағын сұрамайды дегенді естуші едім. Еңсемді тіктеп:

— Адаймын, — дедім.

— Адайдың қайсысысың?

Мына кісіге шынымен әңгіме керек екен. Не де болса тілегін орындайын деп адайдан бері өрбіте жөнелдім. Шал да қояр емес, " оның қайсысысың?" — деп қояды.

Бір кезде:

— Өй, өз інім екенсің ғой. Ұша алмай отырмын де, қане паспортыңды әкелші бері, — деді.

Сенер-сенбесімді білмей, арасында билет пұлы бар құжатымды қолына ұстата бердім.

Ырғалып шалың келеді, соңынан ілбіп мен келемін. Кассаға таяғанда жұрт қақ айырылып жол берді.

— Кәмшатжан-ай, мына балаға Ақтауға билет бер, — деді кассада отырғанға, ол да екі айтқызбады.

Жалпы руды білгеннің зияны жоқ-ау.