Бойтұмар

Бірде іссапармен Алматыға жол тарттым. Жолаушылар пойызының купелі вагонына Құлсарыдан бір түрік жігіті отырды.

Есімі Шавхат құрылыс инженері екен. Екі ай жұмыс жасапты, құрылыс салып, енді Алматының түбіндегі үйіне қайтып барады. Танысып, білісіп, әңгіме айтып, Қандыағашқа жеттік. Түсіп, басқа пойызға отыруымыз керек. Жайбарақат едік, түсетін кезде қапылдық та қалдық. Вокзалдың күту залына келгенде ғана сақал қырғыш, сабын сияқты, ұсақ-түйек болғанмен, жолда қажет заттарымның купеде ұмыт қалғанын бір-ақ білдім.

Үйіммен хабарласуды ойлап, вокзал ішіндегі телеграфқа бірнеше бардым. Байланыс болмады. Сарылып, кешігіп жеткен пойызды күттік. Билетімізге көз салсақ, екеуміз тағы бір купеде екенбіз. Шаршап-шалдығып, айқай-ұйқаймен пойызға іліккен едік, орнымызда үлде мен бүлдеге бөленген саудагер әйел бойжеткен қызымен жатыр. Қолында билеті бар бізге пысқырып та қарағысы жоқ. Оларды қызғыштай қорыған жолсерікпен айқайласып, орнымызды алдық-ау.

Жаздың кезі, салқындатқыш іске қосылып, перделері түсірулі вагонның іші қоңыр салқын. "Шымкентке таяп қалдық" деген соң пердені аша бергенім сол еді, сырттан лақтырылған баланың басындай тас вагон терезесін быт-шыт қылып, көкірегіме тиді. Білегімді, қолымды шыны жарықшақтары тіліп кетті. Шавхат йод пен бинт іздеп, жүгіріп жүр.

Төсегіме жайғасқан соң:

— Шавхат, менің жолым жеңіл еді. Осы сапарым өзің көргендей сәтсіздікке толы. Бұл неліктен екен?

Шавхатым иығын көтеріп, маған қарайды.

— Ағай, — дейді ол таза қазақша, — мен қайдан білейін.

Біраздан кейін басымды көтеріп:

— Шавхат, бері қара, — дедім. Ол "тағы не болып қалды" дегендей орнынан ұшып тұрды.

— Оның себебі, — дедім басымды көтеріп, — мойнымда бойтұмарымның жоқтығынан. Купеге орналасып, киім ауыстырғанда шалбарымның қалтасына салғанмын, содан ұмытылыпты.

— Ойбой, аға, ендеше тез алып тағыңызшы, — деп Шавхат бәйек болып жатыр. Мен де бойтұмарымды мойныма таққанша асықтым.