Құдалық

— Тәке, құдаларыңыз қай жақтан? — деді көршім Елеусін. Ұлым үйленгелі жатыр деген хабарды естіген болуы керек.

— Тараздан...

— Ойбой, Тәке-ау, жердің түбі ғой, алыс екен, алыс, — деді басын шайқап.

— Бізбен ақылдаса ма? Жастар өздері табысыпты, бақытты болса, болды.

— Әрине ғой, бірақ, жақын жер болғаны жақсы ғой. Менің ұлым да биыл Алматыдағы оқуын бітіреді. Бірақ, Құдай бар, олай жасай қоймас. Тоқсанға келген нағашы атасы да: "Осы төңіректің ғана қызына үйленесің", — деп қайта-кайта тапсырып қояды. Басы бар бала, олай жасай қоймас...

Мен не айтайын, үндемедім. Арада бір жылдай уақыт өте шықты. Елеусіннің үйі абың-күбің. "Ұлы үйленеді екен" дегенді естігенмін. Кешқұрым сыртта Елеусін кездесе кетті.

— Ал, Елеке, ұлыңыз үйленгелі жатқан көрінеді, оң болсын!

— Рахмет, Тәке!

— Келін қай жерден еді?

— Алматыдан...

Есіме оның былтырғы, Таразды алыссынып айтқан сөздері түсті де:

— Ой, Елеке, алыс емес пе? — дедім.

Оның есіне де баяғысы түсті-ау деймін, маған жалт қарады да, қызарақтап:

— Балдар солай ұйғарыпты, — деді.

— Алматы алыс қой. Елеке, енді үлкен кісілеріңіз бар, балаға түсіндіріп айтпады ма? — дедім.

— Айтуын айтты ғой, бірақ қазіргі балдар тыңдай ма? — деп, ол шарасыздығын білдіріп екі алақанын жайды.

Онысы рас және оны түсінеміз де. Бірақ, "күлме досыңа, келер басыңа" деген халық даналығын кейде ескере бермейтініміз бар...