Бәрін таниды...

Есік алдында ақжаулықты ана отыр. Киім киісінен, өткен-кеткенге жалтақтап қарағанынан-ақ ауылдан келгенін байқау қиын емес. Наурыз мерекесінің кезі еді. Сәлем беріп, көрістім. Салған жерден салдырлап сөйлей жөнелді, мені бұрыннан танитын адам сияқты.

— Е... осында тұрады екенсің ғой?

— Иә.

— Менің әлгі жаманым, кенжем осында тұрады ғой. Басқаларының бәрі Бейнеуде, төрт келінім бар, құдайға шүкір, қыздарым тұрмыста. Оқимын, жұмыс істеймін дегесін осында жібергенбіз. Ананы-мынаны көріп, адам болып қалыпты. Кеше де, бүгін де бүкіл Ақтауды аралатты. Кім-ау, сен атым Темір дедің бе, Темір- ау, менің әлгі жаман қарам жұрттың бәрін таниды...

— О, онда жақсы екен.

— Әрине, кеше бар-ау, үйден шыға бере қолын көтеріп қалып еді, өтіп бара жатқан мәшине қайырылып келіп, бізді мінгізіп кетті. Одан қайда барсақ та, қолын сәл көтерсе болды, зыр етіп жанымызға тоқтай қалады.

Мен үлкен кісіге не дейін, қазір такси көп, ақша үшін тоқтайды деп көңілін бұзғым келмеді.

— Шеше, балаңыз жақсы екен, адам болады екен. Тек басына амандық, жанына саулық берсін, — дедім.

Тәңір жарылқасын, айналайын. Ол жаман қарамнан бірдеңе шығады, нағашыларына тартқан ғой. Ауылда жүргенде жасқаншақтау, босаңдау көретінмін. Не дегенмен көпшіліктің, қаланың аты қала ғой және танымасын сыйламас деген, әсіресе шопырларды танығаны жақсы, қазір көліксіз қимылдай алмайсың. Ал менің әлгі жаманым ысқырып не қолын көтеріп қалса, тек тізіліп тұр, ой, Алла-ай...