Тұлпар

Бойынан аулақ қалып жай күнгі мұң,
Арғымақ ұшқалы түр, пай, дүлдүлің! —
Сәуріктер енді мұны тепкілемей,
Шоқтығын жұлмайды енді айғыр мұның.
Тепкі жеп көп жабыдан мұңданғанда,
Ұғатын дел-сал жанын кім бар маңда?!
Күшті жоқ енді бұдан бұл өмірде,
Жүйрік жоқ енді бұдан бұл жалғанда.
Арғымақ тарс ұмытты сойқанды әңгі,
Күрсініп сағым-сауыр байтал қалды.
Іштегі атауы жоқ армандарын
Аспани шабысымен айтар мәңгі.
Даланың тірі болса төбелері,
Ұмтылар қанатынан демегелі.
Ғасырлап аңсап жеткен бәйгесінен
Дәл бүгін — не өледі,
Не келеді!..
Пырақтың тұяғынан үн шығып бір
Кеткенде,
Қалды неге күрсініп қыр?..
Беу, тұлпар, қыршын-арман сапарында
Күйбеңін теуіп кетті-ау тіршіліктің!..

1979 ж.
Қарамандыбас 

---