Ақтау қаласы

(Негатив)

Аталады "Ақтау" деп қалам аты,
Салған оны қиямет Қағанаты.
Бір кездері бола да жаздап қалған,
"XX - ғасырдың ғаламаты!"
Құтысының аузы ашық жын қамалған,
Дию өріп түн болса тұрбалардан.
Әр әйнекке үңіліп, шығармайды,
70 жылдық жаман түс шырмап алған.
Сөрелерден сыбырлап сыңсып арақ,
Күйтті қаншық мауық ән қыңсылап ап.
Ергежейлі елінің Тас көсемі,
Мас көшенің бұтынан тұр сығалап.
Ол сенеді "мәңгілік ғұмырына",
Әлі де аттан түспеген ұрығына.
Ел ұйқыға кеткенде, таң алдыңда,
Тырмысады мінбек боп тұғырына.
Құтыла алмай аяз - сөз, аптапты ойдан,
Тобанияз түсті екен аттап қайдан?
Осы ел оны мерт қылып қорғасынмен,
Қорғасынмен қайтадан қаптап қойған.
Пері иелеп тынғандай бұл қаланы,
Ашылады Ындынның Мүрде - араны.
Жырлағалы,
Құтылса шынжырынан
Түн – налалы, қашаған тұлданады.
Қазақтығы тұтатпай тіліне ұшқын,
Бүлдіршіннің ана бір түрі міскін,
Жіберерін біле алмай қай қиырға,
Ұрғашысы ұстап тұр ібілістің.
Диюлардың дауысы көгін керіп,
Кейде қала кетеді көңілденіп.
Бұғады үнсіз бұхара билігі жоқ,
Ібіліске төрін де мөрін беріп.
Мен суына сусадым қарғын, күптің,
Тамшысында жан күлген жаңбыр күттім.
Суатқы тұр көпекше бұтын былғап,
Ойыншығы Шайтани Шөргілдіктің.
Түн шырпынып бурадай аш қамалған,
Ай да аумайды тәнді езер төс табаннан.
Жуындысын жөйіттің жалап-жалап,
Ұлықтар жүр - милары шошқаланған.
Туған тілдің төрелер туын жығып,
Жәлаптармен жаласқан уылдырық.
Таңда Махшар - өз ұлтын сатқандарды,
Өз тілімен өлтірмек буындырып.
Оның әзір жатқан жоқ жұтап күші,
Билігі бар келсе елін мұқатқысы.
Қасқырлығы тіріліп қазақ көрсе,
Шыға келеді шақпақша тұтап тісі.
Қайда бастар теңіздің соқпағы, ана,
Өзің көрсет, тура жол,
Көк - Тағала!
Сайтан өрнек құрып жүр,
Сайқалы ер боп,
Мұнайы көп,
Құдайы жоқ қалаға.
Жүз иманын жығады жын тұтасып,
Қашанда елдің жынға құл қырты қасы.
Құл Қағанат қалаған бұл қала жат,
Қазақы Елдің сықылды Құлпытасы.
Түршіктіріп Әруақты аты арыған,
Тағы келді тұл заман - қаһары лаң.
"Алты құлаш" әулие күбірлейді:
"Сақтай гөр,-деп, - шайтанның шаһарынан!"

---