Өлең, жыр, ақындар

Ақ бұлақ

  • 11.12.2020
  • 0
  • 0
  • 1591
Сәбиімде жыр шерттің, ақ бұлағым,
Жағаңда мен шыбықпен шапқыладым.
Кептер атқан баладай еркелікпен,
Малта таспен көзіңді атқыладым.
Жағаңда мен шыбықпен шапқыладым,
Құлағыма шалынып жатты әнің.
Мен жоғалып көп жылдар – қайта оралдым,
Қартайдың ба мен құсап, ақ бұлағым?!
Тіл байланған шежіре секілдісің,
Кеш ұққанға сырыңды екінді ішім.
Қара ағаштың орнында құба тал тұр,
Қоңыр самал желпиді кекілдісін.
Қайда сенің қайнарың бұрқылдаған,
Қайда інгенің су ішіп ыңқылдаған?
Қос шелекпен әпкішсіз саған келіп,
Қайда қыздар жағаңда сыңқылдаған?
Емес сендей, тұрғанда көріп көзім,
Аршиын ба көзіңді жалғыз өзім.
Ізге шөп сап іздеген бейне жоқшы,
Жеткізер ме іздесем өткен кезім?!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Оққа ұшқан ақын

  • 0
  • 0

Ақын өлді! – құл боп арға,
Ұшты оққа. Улады өсек.
Кек ала алмай кетті арманда,
Асқақ басын жерге төсеп!..

Толық

Алматыға

  • 0
  • 0

Жүрекке табиғаттан сыр тыңдаған
Су екеш суың да ерке сылқылдаған.
Алатау аясында, жәннатында
Кім туып, кім ержетіп, кім тұрмаған.

Толық

Тіл

  • 0
  • 0

Шындықты сүйіп өтпекке тіл жаралған,
Тіл шыққан соң тарауға тоғыз таралған.
Сырға берік – сөзге серік болмайды,
Сыр шертіп кет келгенінше шамаңнан!

Толық

Қарап көріңіз