Ақ нұрдан жаралған

Қиялдың қиығы жарқ етті тасына,
Көлеңке ебелек түсірді басыма.
Сол ақын асқар тау, ол мүмкін ай-жұлдыз,
Болса да тым нәзік келеді-ау жасына.
Сыңарсыз қайғысы, сыңарсыз теңеуі,
Толқындай жартасқа соқтығып келеді.
Тағдырдың талайғы тәлкегін тартса да,
Жалынды жыры бар жалғыз-ақ жебеуі.
Жаны бар жұп-жұмыр, жүрегі-мақтадан,
Сондықтан ақынның барлығы ақ маған,
Әулиелік әуенін айтатын асылдың,
Әурелік әлегін ешқашан ақтаман.
Себебі ақындық бұлқынған жүректен,
Қап-қара күнәлі кірленген түнекке,
Арайлы таңдардың жаршысы секілді,
Қаһарлы патшаның жарғысы секілді,
Фәнидің кеңдігі-тар тұсы секілді,
Ананың балаға алғысы секілді,
Бейкүнә жетімнің қарғысы секілді
Қараңғы түннен де жұлдыздан нәр алған
Ақын ғой, ақындар ақ нұрдан жаралған!

---