Өлең, жыр, ақындар

Пенделіктің күлкілдеген күл-өңі

  • 12.02.2021
  • 0
  • 0
  • 425
Пенделіктің күлкілдеген күл-өңі,
Бетін жайып көлгірсиді,күледі.
Өзгермейді,
Кеудесіне – көң қатқан.
Ал, қаншама сары дала түледі.
Паңдығы да кісіде жоқ, маң басқан,
Қулығы да сұмдықпенен жалғасқан.
Ар жағында қандені бар, қандені,
Сәл қалт етсең ала түсер жамбастан.
Маңғаздардың қасына ерсе – бәкене,
Байпаңдайды қол қусырып, «жәкеңе».
Тепсінеді қарапайым жандарға,
Тіпті әуелі, танытады әкеңе.
Сәл мүлт кетсең сылтың ғылып күледі,
Жүрегінде қарамдықтың түнегі.
Табақ бетін тайынбастан ыржитқан,
Пенделіктің күлкілдейді күл-өңі.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шимай-шимай жаныңды жайып салдың

  • 0
  • 1

Шимай-шимай жаныңды жайып салдың,
Басты еңсеңді, дертіңнен айықсаң – мұң.
... Долданады көк теңіз, қайық кетті,
Болса керек өзінде айып шалдың.

Толық

Үшінші тыныс

  • 0
  • 0

Жүрегімді шымырлатты ащы әлем,
Жамандықтан бас сауғалап қашқан ем.
Түйсіз құзға құлаш ұрып жүргенде,
Мендік бақыт бара жатты басқамен.

Толық

Үлбіреген үстіңде көне көйлек

  • 0
  • 1

Үлбіреген үстіңде көне көйлек,
Сұлулықты тұрғаны көлегейлеп.
Қос анардың ұшында барқын дағын,
Сипап өттім жабысқан кене ғой деп.

Толық

Қарап көріңіз