Өлең, жыр, ақындар

Пенделіктің күлкілдеген күл-өңі

  • 12.02.2021
  • 0
  • 0
  • 394
Пенделіктің күлкілдеген күл-өңі,
Бетін жайып көлгірсиді,күледі.
Өзгермейді,
Кеудесіне – көң қатқан.
Ал, қаншама сары дала түледі.
Паңдығы да кісіде жоқ, маң басқан,
Қулығы да сұмдықпенен жалғасқан.
Ар жағында қандені бар, қандені,
Сәл қалт етсең ала түсер жамбастан.
Маңғаздардың қасына ерсе – бәкене,
Байпаңдайды қол қусырып, «жәкеңе».
Тепсінеді қарапайым жандарға,
Тіпті әуелі, танытады әкеңе.
Сәл мүлт кетсең сылтың ғылып күледі,
Жүрегінде қарамдықтың түнегі.
Табақ бетін тайынбастан ыржитқан,
Пенделіктің күлкілдейді күл-өңі.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жаудыраған жанарыңда

  • 0
  • 1

Жаудыраған жанарыңда
Абат мұң,
Жүрегімді жаныштадың, қанаттың.
Сөреліден сүйегімді көтеріп,

Толық

Шахмат

  • 0
  • 1

Малағамды бұрқ-сарқ еткен түндегі,
Білді құдай,
Өсекші де білмеді.
Ферзіменен «шах» жасады патшамыз,

Толық

Іздеп жүріп ақыр мені тапты өлім

  • 0
  • 0

Іздеп жүріп ақыр мені тапты өлім,
Қара жер-ау, неткен сонша қатты едің?
Онысыз да қысылатын кеудемді,
Сығымдайды төрт-ақ құлаш ақ кебін.

Толық

Қарап көріңіз