Ақылың бар

Ақылың бар,
айлаң бар,
жіберіпсің кімге есе,
қайыры жоқ хайуандар
күндей берсін — күндесе.
Даңқы шыққан тұлпардан
тұғырың да озды енді,
Жамырасып жұрт алдан,
жалғыз саған сөз берді.
Кезігіп қап жолында,
топты қасқыр қамасын,
Көп ойланбай,
оның да
бір амалын табасың.
Көрсетпейтін түбіңді,
көп мінезің бар кесек,
ауыр-ауыр жүгінді
арқалап жүр әңгі есек.
Жаралған ел бағына,
сен болмасаң қайтер ек?
Жан жуытпай маңына
маңқылдайды маңтөбет.
Кісі сөзін
құлағың,
бір тыңдамай,
бір тыңдап,—
жәдігөйге ұнадың,
зыр жүгірген жырқылдап.
Өзі не оның,
сөзі не,—
бар мәселе "бармақта",
ірілердің өзі де
ілініп тұр қармаққа.
Берекесіз бейпілдер
тіл табысып өзіңмен,
ақылдымын дейтіндер
аса алмай жүр сөзіңнен.
Ақынға да жақтың сен,
батырға да жақтың сен,
қап-қап өсек тасыған
қатынға да жақтың сен.
Сенен асып туды кім,
қайте берем көкіп құр,
амал,
айла,
қулығың
барлығына жетіп тұр.
Айналаңды ел бітеп,
қатын — аман,
бала — сау,
өміріңді енді тек
ұзартуға жараса-ау!
...Ақыл айтам әлі де,
тыңда мені,
тыңдама:
жұрт біткеннің бәріне
жағушы еді сұм ғана!

---