Ерте тұрып, ашық алаң, көшені

Ерте тұрып, ашық алаң, көшені,
Түскен жапырақ, темекінің қалдығын,
Әдетімен егде кісі кешегі
Сыпырып жүр, түк қалдырмай барлығын.
Көкжиектен келе жатыр күн шығып,
Жер толғатып шаршағандай түнімен.
Дүр сілкінді оянып кеп тіршілік
Сыр-сыр еткен сыпыртқының үнімен.
Кеуделерде үміт жанып өшеді,
Е дегенше өмір қалай тез өткен.
Тағы біреу сыпырып жүр көшені,
Уақыттай сыпыратын кезекпен...
Қонған кезде басына кеп бүгін бақ,
Жіберуге болмас жатқа есені.
Уысында тұрғандықтан сығымдап,
Сыпыртқыны оң мен солға еседі.
Кезегін ап келеді екен әрбір күн,
Кету үшін міндетінен құтылып.
Сыпырады... Сыпыртқысы тағдырдың
Өзін де ертең тастайтындай сыпырып...
Әлдекімнің ойыншық қып тағдырын,
Бара жатыр ұясына батып күн.
Ұшқан жапырақ, темекінің қалдығын
Сыпырып жүр сыпыртқысы уақыттың...
Әрбір күннің қабағынан түсінем,
Әрбір күннің болады өз өлеңі.
Сыр-сыр еткен сыпыртқының ұшымен
Көшкен өмір көз алдыма келеді!..

---