Қайтарым...

Адамзаттың зерттеп көрші мінезін,
Жаратқаннан кем санайды кім өзін?!
Бір-бірімен алысудан жалығып,
Іштей өзі жанығып,
Көзіне ілмей басқаны,
Табиғатқа жауығуды бастады.
Ормандар мен тоғайларды өртеді,
(Содан оның өседі ме өркені?)
Соны істесе артатындай думаны,
Өзен-көлді, теңіздерді улады.
Тағы да бір жаңалық бар қаралы,
Кең даламыз – сынақ жасау алаңы.
Санамыздың осы болды жеткені -
Қалыңдауда «Қызыл кітап» беттері.
Табиғатқа не табамыз ұрынып?
Аң мен құстар азаюда, қырылып.
... Отыр «АНАУ» көңілін бір бекемдеп,
Не бүлдірсем екен деп...
Бірақ....
Бірақ...
Бар еді бір айтарым,
Жаратқаннан болады бір қайтарым.
Арқаңды осар обал-сауап дырауы,
Себебі оның – судың да бар сұрауы.
Қатыгез жан!
Сорың сенің бес елі,
Табиғат та қайтарады есені.
Жанына көп сала берсең нала егер,
Сілкінеді қара жер.
Сөнеді онда көңіліңнің шырағы,
Теңіздер кеп толқынымен ұрады.
Тұтылады аспандағы күн-ай да,
Осы саған ұнай ма?..
Ал, ендеше, өзіңді бір қолға алып,
Көрші, өзің бір ойланып.
Биік қойсаң болашақты, елдікті,
Бұзба, тепе-теңдікті!..

---